غُضروف یا بخشی از یک اندام مانند نوک بینی، حنجره،
نای و لاله گوش را می سازد یا انتهاهای
استخوانها را در یک مفصل می پوشاند. استخوان ها داشتن حرکتی آسان بر روی یکدیگر را مدیون غضروف های سالم هستند. وظیفه دیگر غضروف های مفصلی جذب شوک در طی حرکات فیزیکی می باشد. نام های قدیم تر غضروف در فارسی کَرکَرَک، کَرَرانَک، کرجن و چَرندو بوده است.
دورلند فرهنگ پزشکی. تهران
غضروف بافت پیوندی نیمه جامد است که از مزانشیم جنینی منشأ می گیرد. یاخته های سازنده غضروف
کندروسیت نام دارند. کندروسیتها ماتریکس غضروف را می سازند. ماده زمینه ای ماتریکس حاوی مقدار زیادی آب (تا ۷۰٪).
گلیکوزآمینوگلیکانها (کندروئیتین سولفات و اسید هیالورونیک) و
گلیکوپروتئین ها مانند
اگریکان می باشد. در این ماده زمینه ای الیاف (کلاژن و الاستین) قرار دارند.
به طور کلی با توجه به غالب بودن نوع رشته شرکت کننده در ساختمان ماتریکس غضروف، در بدن سه نوع غضروف داریم: غضروف رشته ای مانند
دیسک بین مهره های کمر، غضروف
کِشسان (ارتجاعی) مانند لاله گوش،
غضروف شیشه ای مانند غضروف مفصلی.
غضروف شیشه ای (شفاف، هیالین) چون در حالت تازه و بدون رنگ آمیزی به رنگ سفید مایل به آبی و شفاف در دیواره مجاری تنفسی، بینی، محل اتصال دنده ها به جناغ، سر استخوان دراز در محل مفصل دیده می شود. به علت نبودن پری کندریوم در سطح غضروف مفصلی، تغذیه آن توسط
مایع مفصلی تأمین می گردد. در غضروف شفاف، کندروسیتهای محیطی، بیضوی، کوچک و جوان هستند، ولی کندروسیتهای مرکزی گرد، بزرگ و بالغ هستند.