علی اکبر شعاری نژاد (۱۹۲۵، تبریز - ۱ مارس ۲۰۱۴، تهران) روان شناس رشد، روزنامه نگار، مؤلف و استاد دانشگاه ایرانی بود که به فلسفهٔ آموزش نیز پرداخت.
• «هیچ هنرمندی را نمی توان دید که دردمند نباشد، من هم دردمند هستم، درد من درد تربیتی و اجتماعی ست. ۵۳ سال است که معلم هستم در کلاس درس وقتی خوشحال می شوم که دانش جویانم ایجاد مسئله کنند؛ نویسنده هم باید ایجاد مسئله کند، نه حل مسئله؛ نویسنده باید از سئوال شروع کند و به سئوال پایان برد. از حیرت شروع کند و به حیرت ختم کند.»
• «بهترین نویسنده، نویسنده ای است که با کفش های مخاطب راه برود.»
۲۷ ژوئن ۲۰۰۱/ ۱ تیر ۱۳۸۰
• «ای کاش از کودکان می آموختیم.»
• «همچون کودکان همیشه شاد باشیم، با هدف، از تمام لحظات استفاده کنیم، برای بدست آوردن خواسته های خویش بکوشیم و با جرات بدنبال نوآوری باشیم.»
• «اگر عشق به کار و شهامت بازگویی حقایق را نداشته باشیم کاری از پیش نخواهیم برد.»
• «اگر همه یکسان فکر کنند پیشرفتی حاصل نمی شود، باید پذیرفت که انتقاد برای پیشرفت لازم است.»
• «باید به انسان اجازه دهیم در هر مقطع از زندگی متناسب با آن مقطع رفتار کند.»
• «مدارس و دانشگاه ها باید به صورت کارگاه های آموزشی در آیند تا به شکوفایی اندیشه و استعداد نسل جوان افزوده شود.»
۲۷ ژوئن ۲۰۰۱/ ۱ تیر ۱۳۸۰
• «ما در دنیای پرنظریهٔ بی نظریه زندگی می کنیم؛ چون اجتماعات فکری عمدتاً همدیگر را قبول ندارند.»
• «در دنیای امروز یک محور بیشتر به نام محور زندگی سالم وجود ندارد.»
• «هر انسانی زبانی دارد و هر زبانی، زبانی می طلبد و هر زبانی منطق خاص خود را می خواهد.»
• «ما در شرایطی زندگی می کنیم که قاطعیت و مطلقیتی وجود ندارد.»
• «بچه ها آنچه را موظفند بشنوند که به زبان آنان گفته شده باشد.»
۲۷ دسامبر ۲۰۰۲/ ۶ دی ۱۳۸۱