علک

معنی علک در لغت نامه دهخدا

علک. [ ع َ ] (ع مص ) خاییدن. (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). عِلک خاییدن. (منتهی الارب ). || دندان ساییدن بر هم چندان که بانگ برآورد. گویند: علک نابیه. (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). دندان بر هم ساییدن.

علک. [ ع َ ل َ ] (ع اِ) درختی است حجازی.(از اقرب الموارد). درختی است حجازی که شیر سطبر دارد، و گویند که آن را در زهر آمیزند. (منتهی الارب ).

علک. [ ع َ ل ِ ] (ع ص ) خوردنیی که در خاییدن سخت باشد. || لزج. (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد).

علک. [ ع ِ ] (ع اِ) هر صمغی را گویند که آن را توان خایید، و بهترین وی علک رومی است که مصطکی باشد. (برهان ). هر صمغی که خاییده شود و سیلان نکند. (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). چیزی است که قابل مضغ باشد و از هم نپاشد، مانند سقز و مصطکی. (مخزن الادویه ). صمغ صنوبر و ارزة و پسته و سرو و ینبوت و بطم. (منتهی الارب ). ج ، أعلاک ، و عُلوک :
صفرای مرا سود ندارد نلکا
درد سر من کجا نشاند علکا.

ابوالمؤید بلخی.

آبم که مرا هر خسی بیابد
علکم که مرا هر کسی بخاید.

مسعودسعد.

در میان خلایق چو علک ، خاییده ٔ دهان ملامت شویم. (جهانگشای جوینی ).

علک الانباط را بخوانید.

معنی علک به فارسی

علک

( اسم ) سقز . یا علک رومی . مصطکی . یا علک یابس . قلفونیا کلفن .
خوردنیی که در خاییدن سخت باشد لزج

علک البطم

بفارسی سقز و باصفهانی قندرون نامند و آن صمغ درخت بطم است در آخر دوم گرم و خشک و محلل و ملطف و مد ربول و مقوی هاضمه و باتفاق حکمای یونان و روم در جمیع افعال بهتر از مصطکی است

علک خا ی

۱ - آن که علف خاید . ۲ - ژاژ خا هرزه درا . ۲ - ماده خری که به هنگام دیدن خر نر دندان به هم ساید .

علک خاییدن

( مصدر ) ۱ - صمغ خاییدن . ۲ - بیهوده گفتن ژاژ خاییدن . ۳ - دندان به هم ساییدن خر ماده به هنگام دیدن خر نر .

علک رومی

همان مصطکی است

علک یابس

همدان قلفونیا است