عبا

( اسم ) ۱ - پوششی است از پشم و جز آن که جلوش شکافته است و بر روی لباس پوشند . ۲ - روی پوش گشاد و بلند پشمی یا نخی که در میان پیش باز است و دو سوراخ در طرفین دارد که دستها را از آن بیرون آورند و طبقه روحانیون و جز آنان آن را بر دوش اندازند . ۳ - گلیم خط دار .

جمع عبائ ه نوعی از گلیم

پنج تن : محمد ص - علی ابن ابیطالب فاطمه دختر محمد ص حسن بن علی ۴ و حسین بن علی - که طبق روایت [ حدیث کسائ ] در زیر عبای پیغمبر گرد آمدند و جبرئیل پیامی از طرف حق تعالی برای نبی اکرم ص آورد - خامس آل عباس .
حضرت رسول اکرم و امیرالمومنین علی و فاطمه زهرا و حسن و حسین را گویند

مراد محمد رسول الله ص علی بن ابی طالب ع فاطمه ع حسن ع و حسین ع است که وقتی در زیر عبای ( کسائ ) پیغمبر گرد آمدند و حدیث کسائ در این باب است .

حضرت محمد و علی و فاطمه و حسن و حسین صلوات الله علیهم اجمعین را گویند آنها را خمسه طیبه و [ پنج تن ] و پنج تن آل عبا نیز نامند .

(عَ) [ ع . عباء ] (اِ.) جامة گشاد و بلند و جلو باز با آستین های کوتاه .

(لِ عَ) [ ع . ] (اِمر.) خاندان پیغمبر اسلام . آل کسا و پنج تن آل عبا نیز نامیده می شود.

جامۀ گشاد و بلند که روی لباس های دیگر به دوش می اندازند.

عَبَاء واژه ای عربی است و نوعی چادر یا شنل که بر روی لباس می پوشند. به عبا، رداء هم می گویند. این لباس که از یک پارچه بزرگ دوخته می شود زنانه و مردانه است آستینچه دارد و از سر تا پا را می پوشاند. عبا لباس مشهور روحانیان و لباس رسمی عرب ها است.
عبا نوعی چادر یا شنل است که بر روی دیگر لباس ها می پوشند. به عبا، رداء هم می گویند. چنین لباسی در اقوام گوناگون به ویژه در مناطق سردسیر، از دیرباز مرسوم بوده است. این لباس که از یک پارچه بزرگ دوخته می شود زنانه و مردانه است، آستینچه دارد و از سر تا پا را می پوشاند. عبا لباس مشهور روحانیان و لباس رسمی عرب ها است. عبا را روی دشداشه، قبا یا لباده نیز می پوشند. هرچند عبا واژه ای عربی است اما در ادبیات فارسی نیز راه یافته و به کار رفته که خود نشان از رواج این لباس با همین نام میان ایرانیان دارد:
خواهندگانِ درگه بخشایش تواند

این صفحه مدخلی از کتاب فرهنگ عاشورا است
از لقب های امام حسین علیه السلام است که پنجمین نفر از «اصحاب کسا» است.
پیامبر صلی الله علیه و آله در خانه « ام سلمه » بود که آیه انما یریدالله لیذهب عنکم الرجس اهل البیت و یطهرکم تطهیرا (سوره احزاب ، آیه 33) نازل شد.
رسول خدا، فاطمه و علی و حسن و حسین را جمع کردو همه را زیر یک کساء و عبایی قرار داد و چنین گفت: «اللهم هؤلاء اهل بیتی فاذهب عنهم الرجس و طهرهم تطهیرا».
جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، نشر معروف.

واژه عبا دو تا معنی میدهد، یکی چادر عربی زنانه.
معنی دوم عبا نوعی روپوش بلند و جلو باز است که روحانیان ایران میپوشند. آستین ندارد، ولی سوراخ هایی در آن تعبیه شده است که دست ها را از آن بیرون می گذارند. در برخی مناطق از پارچه و در برخی مناطق از پشم بوده است.
عبابافی از صنایع دستی قدیمی رایج در شهرستان نائین است. جنس عبای نائین از کرک شتر یا پشم گوسفند است.

قشلاق عبا(عبا قشلاقی) یک روستا در ایران است که در دهستان انگوت شرقی شهرستان گرمی واقع شده است. روستای عبا قشلاقی گرمی دارای ۲۰ نفر خانوار است و ۱۶۱ نفر جمعیت دارد.
عصر روز جمعه ۲۰ اردیبهشت ۱۳۹۸ رخداد تندبادشدید و جاری شدن سیل در منطقه قشلاق عبا از توابع روستای زیوه، ۳ مصدوم ترومایی بر جای گذاشت. ۲ مصدوم این حادثه با اقدامات اورژانسی و سرپایی تکنسین های پایگاه بران اورژانس ۱۱۵ پارس آباد در محل درمان شدند و یک مصدوم دیگر جهت ادامه درمان توسط آمبولانس پایگاه بران به بیمارستان امام خمینی (ره) پارس آباد منتقل شد.

عَبا
تن پوشی رویی، گشاد، بلند، بی آستین و جلوباز. عبا که بر روی دیگر لباس ها بر دوش افکنده می شود دو سوراخ در جای آستین دارد که دست ها از آن بیرون می آید و با هیچ دگمه یا کمربندی بسته نمی شود. در قدیم شکل آن چنان بود که پارچه ای را از تمام پهنا به هم می دوختند؛ درست مانند کیسه. سپس در محل گردن و دست سوراخی تعبیه می کردند و جلوی آن را نیز می شکافتند. جنس آن معمولاً از پشم یا نخ و بیشتر به رنگ قهوه ای روشن بود. عبای ایرانی عمدتاً از پشم زمخت و به صورت دستباف بر دارِ خانه بافته می شد و برای عباهای تابستانی از منسوجات سبک تر استفاده می کردند. عباهای ابریشمی و زربافت، که عمدتاً از دمشق وارد می شد، خاص ثروتمندان بود. عباهایی که از پشم ضخیم دوخته می شد خاص آب و هوای سرد و عباهای پشم نازک خاص آب و هوای گرم بود. عبا در روزگار ایلخانیان مغول، آن قدر بلند بود که روی زمین کشیده می شد. این عبا در دورۀ صفویه و زندیه نیز رایج بود. کریم خان زند از اطلس قطنی عبایی بر دوش می انداخت. در دوره های زندیه و قاجاریه، عباهای راه راهی به نام مخطّط را نیز می پوشیدند. پوشیدن عبا در میان صوفیه رایج بود و درست مانند خرقه و مرقع نشان تمایز یک صوفی بود. عبا در میان فقرا مانند پتو و زیرانداز بود. نوع مرغوب تر عبا را از پارچۀ ضخیم سنگ خورده می دوختند. ازجمله نواحی معروف در تولید پارچۀ عبا، نایین، شوشتر، بوشهر، بجستان گناباد، کرمان، کاشان، بغداد و کربلاست. در دورۀ معاصر یکی از پوشش های اصلی روحانیون در بیشتر ممالک اسلامی و نیز لباس اقوام و طوایف، ازجمله ایران، عباست. در طرابلس سوریه عبا از پارچۀ مخطط و خشنی از پشم بسیار تابیده بافته می شود که آن را روی جبه می پوشند. در لبنان، مارونی ها، دروزی ها و نیز مسلمانان عبا می پوشند، گرچه در دروز تنها بلندپایگان مذهبی مجاز به پوشیدن عبا هستند. عبای ایلیاتی در مصر، مشابه عبایی است که در سوریه و عربستان پوشیده می شد، اما عبای رایج در میان اهالی شهری آن، آستین دار با راه های پهن قهوه ای و سفید، یا آبی و سفید است و تا روی پاها می افتد. در بغداد دسته ای از درویشان هستند که عبای سفید می پوشند. در ایتالیا نیز آن را از پشم لطیف و نازک می دوزند و نام آن Spain است.

عبا ، پارچه عبایی

عبا ، رداء ، جبه ، خرقه

عباءة