صحبت

نمونه از کاربرد فعل 'درنجیدن' در پارسی میانه:
ud drō nē dranǰēnd, ( Anklesaria, 1913, p. 128 )
ترجمه: و دروغ نمی گویند، ( تفضلی، 1379، ص 58 )
ud ka tō dīd kē drō - dādwarīh ud pārag - stānišnīh kard u - š gugāyīh ī pad - drō dād ēg tō nišast hē u - t dranǰišn ī rāst ud frārōn guft. ( Anklesaria, 1913, p. 25 )
ترجمه: و چون دیدی که کسی داوری دروغ و رشوه ستانی کرد و گواهی به دروغ داد، آنگاه تو نشستی و سخن راستی و درستی گفتی. ( تفضلی، 1379، ص25 )
ēg - iz tō nišast hē u - t dādwarīh ī drō kard u - t gugāyīh ī pad - drō dād u - t dranǰišn ī abārōn guft. ( Anklesaria, 1913, p. 31 )
ترجمه: آنگاه تو نشستی و داوری دروغ کردی و گواهی دروغ دادی و گفتار نادرستی گفتی. ( تفضلی، 1379، ص 27 )
منبع:
A Concise Pahlavi dictionary by D. N Mackenzie
Parsig database

سُخ : همریشه با sag آلمانی و say انگلیسی
- اَن : یک دیدگاه می گوید :پسوند کارواژه ساز است برابر با en - آلمانی و پارسی کهن و کُردی ، زیرا در کُردی و آلمانی و پارسی کهن نخست زمان کنون گَردیده ( صرف ) می شده ، سپس زمان گزشته ، ولی در پارسی کنونی وارون آن به کار می رود ؛ برخی بر این باورند که این رَوِش را زبان پارسی از اربی گرفته است. نگرگاه دویُمی می گوید که پسوند - اَن می تواند نامساز یا ابزارساز باشد مانند : تاوَن ، دَرزَن ، سوزَن. . .
- بَت : در گویش های ایرانی مانند سمنانی : باتَن به مینش گفتن است ، مِسال :
تَره ( تَ رِه ) باتِم = به تو ( تو را ) می گویم
بات / بَت به شکل وات و سپس : واژ ، واج ، واک ، واخ ، واز ( آواز ) ، وای ( آوای ، آوا ) ، واق ( واق واق سَگ ) در می آید که در کُل مینه آوا و سِدا را می دهد.
بنابراین صُحبَت می تواند سُخوَت یا سُخبَت بوده باشد که می توان به سورِشِ سُهبَت هم نوشت و گفت ؛ در گفتار روزمَره یا روزانه : سُبَت می گوییم.