صبا ابوالحسن

صبا، ابوالحسن (تهران ۱۲۸۲ـ۱۳۳۶ش)
صبا، ابوالحسن
صبا، ابوالحسن
صبا، ابوالحسن
صبا، ابوالحسن
صبا، ابوالحسن
صبا، ابوالحسن
صبا، ابوالحسن
صبا، ابوالحسن
نوازندۀ ویولن، و سنتور، و سه تار، ردیف دان، مدرس و نواساز ایرانی. نزد پدرش کمال السلطنه، مقدمات موسیقی را با نواختن سه تار آغاز کرد. بعدها تحت تعلیم میرزا عبدالله قرار گرفت و هم زمان نواختن سنتور و کمانچه را نیز در محضر علی اکبر شاهی و حسین اسماعیل زاده فرا گرفت. ویولن را نیز در آغاز به سبک کمانچه می نواخت ولی برای آموختن شیوۀ درست نواختن آن به کلاس حسین هنگ آفرین رفت. از ۱۳۰۲ش به تحصیل در مدرسۀ موسیقی وزیری پرداخت و تحت تأثیر وزیری، تغییرات نظرگیری در شیوۀ نوازندگی او پدید آمد. در ۱۳۰۵ش وزیری به او مأموریت داد که شعبه ای از مدرسۀ موسیقی را در رشت تأسیس کند. او در این دوره به گردآوری آهنگ های محلی منطقه پرداخت و شماری از آن ها را جانمایه برخی از آثار خود کرد. صبا علاوه بر سال ها تدریس و پرورش هنرمندانی چون علی تجویدی، فرامرز پایور، مهدی خالدی، همایون خرم حاصل تجربیات خود را به صورت روش هایی ارزشمند به یادگار نهاد. او در رادیو تهران نیز تک نواز ویولن بود و شیوۀ تازه ای را برای نواختن این ساز در موسیقی ایرانی پدید آورد. رواج نواختن ویولن و سنتور در سال های اخیر، مدیون کوشش های ابوالحسن صباست. از آثار اوست: زرد ملیجه، شوشتری، در قفس، به یاد گذشته؛ همگی برای ویولن، سه دوره کتاب ویولن، چهاردوره کتاب سنتور، و دستور مقدماتی تار و سه تار.