شکست گرایی، شکست طلبی، شکست باوری، یا شکست باوری و شکست پذیری، اشاره به حالتی است که کوتاه آمدن و مانورومدارایِ پیش دستانه، امری عاقلانه و سنجیده محسوب می شود چون در غیر اینصورت نابودی و باخت تمام عیار از پیش امری حتمی در نظر گرفته می شود.
جین واکاساکی هوستن، وداع با مانزنا Farewell to Manzanar صفحهٔ ۹
اشغال ژاپن و سیگاتاگانایی Shikata ga nai، مجله تایمز، اکتبر ۱۹۴۵
شکست پذیری و شکست باوری Defeatism.. در یوتیوب
جدا از نمونه های تاریخی در گذشته های دور (گفتگوهای ملین،
صلح حدیبیه و...)، در
تاریخ معاصر نیز، توسل به این شیوه بارها پیش آمده است.
پس از
فرانسه و پروس">جنگ فرانسه و پروس در سال ۱۸۷۰ که فرانسه آسیب بسیار دید و ویلهلم اول به عنوان آخرین توهین به فرانسوی ها در
کاخ ورسای در قلب فرانسه به عنوان
امپراتور آلمان سوگند خورد، کوتاه آمدن و عقب نشینی فرانسه با شکست پذیری و شکست باوری توجیه شد.
در «کنفرانس زیمروالد» که در
سوئیس از ۵
سپتامبر تا ۸ سپتامبر ۱۹۱۵ برگزار شد، کنفرانسی که ائتلاف میان
کمونیست ها و
سوسیال دموکرات های اصلاح طلب را در
بین الملل دوم خدشه دار کرد، شکست پذیری مطرح گشت.