شعر آزاد

شعر آزاد که در دهه های اخیر تحت تاثیر شعر معاصر اروپا به ویژه فرانسه در زبان فارسی راه یافته است، یکی از اقسام شعر فارسی محسوب می شود.این قسم از شعر، شعری است که منطبق با یکی از وزن های عروضی قدیم سروده می شود اما به جهت نیازهای معنایی، مصرع ها (پاره ها) در آن کوتاه یا بلند می شود.
شعر فارسی از نظر محتوا و موضوع تقریباً هم زمان با نهضت مشروطیت دچار تحول گردید سپس این تحول که قالب های خاص شعری را به وجود آورد با افرادی چون علی اکبر دهخدا و پس از وی ملک الشعرای بهار و ابوالقاسم لاهوتی شروع و ادامه پیدا کرد که با دو بیتی های پیوسته ای (چهار پاره) تا سال ۱۳۲۰ یکی از قالب های رایج شعر فارسی را پدید آوردند. رایج ترین شکل چهار پاره آن بود که فقط مصرع های سمت چپ، قافیه داشته باشند.در سال ۱۳۱۸ نیما یوشیج با انتشار اشعاری در مجله موسیقی شعر نو یا نیمایی را پدید آورد که علاوه بر تازگی در تشبیهات، قواعد و عروض شعری قدیم را دربرنداشت.
شکستن وزن
گفتنی است که شکستن وزن و کم کردن در تعداد ارکان شعر به زمان های بسیار دور باز می گردد. چنان چه خواجه نصیر در تعریف وزن، آن را به دو نوع حقیقی و غیرحقیقی تقسیم می کند که مراد وی از وزن حقیقی، وزن کامل و تام و از وزن غیرحقیقی، وزن شکسته و ناقص بوده است.
شعرای شعر آزاد
از شعرای آزاد می توان هوشنگ ابتهاج (سایه)، نادر نادرپور، پروین دولت آبادی، سهراب سپهری، مهدی اخوان ثالث را نام برد.
ویژگی های شعر آزاد
...

شعر آزاد (به انگلیسی: Blank verse) گونه ای شعری است که دارای وزن باشد ولی قافیه نداشته باشد. شعر آزاد بین شاعران انگلیسی زبان محبوب است و معمولاً همواره در وزن پنج وتدی یامبیک سروده می شود. شعر آزاد را مهم ترین و معمول ترین گونهٔ شعری زبان انگلیسی پس از قرن شانزدهم دانسته اند. به تخمین پاول فاسل «سه چهارم همهٔ شعرهای انگلیسی شعر آزاد هستند.»
اولین نمونهٔ یافته شده از شعر آزاد در انگلیسی مربوط به ترجمهٔ هنری هوارد از انه اید است که در حدود ۱۵۴۰ انجام شده و پس از مرگ وی در سالهای ۱۵۵۴–۱۵۵۷ به چاپ رسید.