سیره متشرعان

سیرهٔ متشرعه به معنای روش و رفتاری است که همواره و به طور مستمر از عقلای یک دین (مثل عُقلای دین اسلام) یا عُقلای یک مذهب (مثل عُقلای مذهب تشیع) بروز می کند.
سیره نبوی
سنت
واژگانی از لحاظ معنایی، از هنگامی که در قرآن استفاده شدند؛ یعنی زمان نزول در یک معنا بودند و بعد از نزول دچار تحوّل معنایی شدند و تغییر یافتند. در عرف قرآن، کاربرد برخی واژه ها با کاربرد رایج آن نزد متشرّعه متفاوت است. زیرا عوامل متعدّد فرهنگی و زبانی در کاربردهای عرف متشرّعه تأثیر داشته است. کاربردهای مکرّر این واژه در میان عرف، در یک معنا نباید مانع دقّت در کاربردهای خاصّ قرآنی آن واژه گردد.
نمونه آن، معنای واژه «امامت» در برخی کاربردهای قرآنی آن به معنای نبوّت، پیشوایی و مطاع بودن است. در حالی که برخی به خلافت و وصایت یا ریاست در امور دین یا دنیا تفسیر کرده اند(ر. ک؛ راغب اصفهانی، ۱۴۱۲ ق. ۲۴۵؛ ابن منظور، ۱۴۱۴ق. ۳۳۵). منشأ واژه «امامت» حقیقتی ورای این حقایق دارد (ر. ک؛ طباطبائی، ۱۴۱۷ق. ج ۱: ۲۷۳–۲۷۲).
از نمونه های دیگر، واژه «معصیت» است که در عرف متشرّعه، در باب نافرمانی از امر مولوی به کار می رود، همین واژه در عرف قرآن، در سرپیچی در غیر فرمان مولوی نیز کاربرد دارد. همچنین معصیت در عرف قرآن، بر هرگونه دوری از حق اطلاق شده است(ر. ک؛ همان، ج ۵: ۷۲ و همان، ج ۶: ۳۷۲–۳۷۱).