سجود

پیشانی برزمین گذاشتن، برای عبادت یااظهارفروتن
۱ - ( مصدر ) سجده . ۲ - ( اسم ) پرستش بندگی عبادت .
سر بر زمین نهادن و فروتنی نمودن یا بر جهت باد رفتن کشتی .

سجده کردن

(سُ) [ ع . ] ۱ - (مص ل .) سجده کردن . ۲ - (اِمص .)پرستش ، پیشانی بر زمین گذاشتن برای عبادت یا اظهار فروتنی .

پیشانی بر زمین گذاشتن برای عبادت یا اظهار فروتنی.

نهادن پیشانی بر زمین را سجود گویند. از احکام آن به تفصیل در باب صلات سخن گفته اند.
در هر رکعت از نمازهای واجب و مستحب، دو سجده واجب است و ترک یا زیاد کردن عمدی یکی از آن دو موجب بطلان نماز می شود؛ لیکن ترک یا افزایش سهوی یکی از دو سجده بنابر قول مشهور، نماز را باطل نمی کند و در صورت ترک سهوی، چنانچه پیش از ورود به رکن بعدی (رکوع) متذکر شود، باید برگردد و آن را به جا آورد، و در صورت متذکر نشدن، واجب است پس از سلام نماز قضای آن را به جا آورد.
رکنیت
...

تکبیر، پیش و پس از انجام دادن سجده را تکبیر سجود گویند و از آن در باب صلات نام برده شده است.
گفتن تکبیر برای رفتن به سجده و پس از سر برداشتن از آن به قول مشهور مستحب است. برخی قدما قائل به وجوب آن شده اند.

سجده

ستایش ، عشق ورزی ، پرستش ، نیایش ، ستایشگری ، سجود

ستایش ، پرستش ، ستایشگری ، سجود ، عبادت

سجود ، قوس ، کمان ، تعظیم

سجود ، خم کردن زانو

رکوع

ارکع