سانْ مارینو، جمهوری (San Marino)
نمایی از سانْ مارینو
نمایی از سانْ مارینو
نمایی از سانْ مارینو
موقعیت. کوچک ترین جمهوری اروپا که در درون بوم ایتالیای مرکزی جا دارد. مساحت آن ۶۱ کیلومتر مربع و شهر سان مارینوپایتخت آن است.سیمای طبیعی. سان مارینو دومین کشور کوچک جهان است که در کوه های آپننو در میان خاک کشور ایتالیا محصور است و حدوداً در ۲۰کیلومتری دریای آدریاتیک قرار دارد. کوه تیتانو، با ارتفاع ۷۳۹ متر، و با دژ قدیمی و زیبای روکابر فراز آن، شهر کوچک سان مارینو را در دامنۀ تند و پرشیب غربی خود جا داده است. اراضی سان مارینو از جنگل و مرتع پوشیده شده و موجودیت و بقای آن در طول تاریخ، مدیون ناهمواری و سرسختی طبیعت است. این سرزمین که عنوان کهن ترین دولت مستقل اروپایی را داراست. از طریق فرودگاه و بندر ایتالیایی ریمینی، در ساحل دریای آدریاتیک، با دیگر نواحی جهان مرتبط است. کشور مذکور اقلیمی معتدل و نسبتاً پرباران دارد و زمستان های سرد و تابستان های گرم از ویژگی های آن است. رودخانه های سان مارینو و مارانوآن را مشروب می کنند و علاوه بر شهر کوچک و زیبای سان مارینو، که سابقۀ آن به قرن ۵م می رسد، دیگر شهرهای مهم آن عبارت اند از سراواله، موراتا، و مونته جاردینو.
اقتصاد. تا ۵۰ سال پیش، کشاورزی منبع اصلی درآمد این کشور بود و نقش مهمی در اقتصاد این سرزمین ایفا می کرد. مناظر و چشم اندازهای بسیار زیبا، طبیعت بکر، و وجود دژها و باروهای تاریخی، موجب رونق گردشگری در دهه های اخیر شده و روزبه روز بر شمار گردشگران آن افزوده است؛ آمار سال ۲۰۰۰ حاکی است که ۳.۰۷میلیون گردشگر، در طول یک سال، به این کشور کوچک سفر کرده اند و درآمد آن معادل ۳۰۰میلیون یورو بوده است. با این وصف، کشاورزی آن هنوز جایگاه ممتازی دارد و آمار ۱۹۹۸ حاکی است که ۱۰۰۰ هکتار زمین به کشت مکانیزۀ گندم، جو، ذرت، و انگور اختصاص یافته است. سان مارینو در زمینۀ صنعت نیز موقعیت نسبتاً خوبی دارد. سنگ و مصالح ساختمانی، به ویژه سرامیک، شراب، انواع نان و شیرینی، منسوجات روغن و مواد براق کننده، صادرات آن را تشکیل می دهند. افزون بر آن، انواع لوازم صنعتی و ماشین آلات، نفت و مشتقات نفتی، طلا و کفش ازجمله واردات آن محسوب می شود و نیروی الکتریستۀ مورد نیاز آن را ایتالیا تأمین می کند.
حکومت و سیاست. کشور سان مارینو دارای حکومت جمهوری چندحزبی با یک مجلس قانون گذاری است. مجلس کشور مزبور از ۶۰ نماینده تشکیل شده که هر پنج سال یک بار با آرای عمومی انتخاب می شوند. از میان اعضای مجلس مزبور دو نفر برای مدت شش ماه به عنوان رئیس دولت و سرپرست کشور برگزیده می شوند و زمام امور اجرایی را در دست می گیرند. خدمت در ارتش سان مارینو اختیاری است و افراد شانزده تا ۵۵ساله همواره ذخیرۀ دفاعی تلقی می شوند و در کنار آن ۵۰ نفر پلیس انتظامی امور امنیتی کشور را برعهده دارند. با این که سان مارینو طی جنگ های اول و دوم جهانی بی طرفی خود را حفظ کرد، از ۱۹۳۹ تا ۱۹۴۴ در اشغال ارتش آلمان نازی بود. اکنون این کشور با ۷۰ کشور دیگر روابط سیاسی دارد و یکی از اعضای سازمان ملل متحد و اتحادیۀ اروپا است.
مردم و تاریخ. جمعیت کشور سان مارینو حدود ۳۱,۸۸۷نفر است (۲۰۱۱) و تراکم نسبی آن به۵۲۲.۷ نفر در کیلومتر مربع می رسد. ۸۵ درصد از ساکنان آن را سان مارینویی ها تشکیل می دهند و ۹۵ درصد از آنان پیرو آیین کاتولیک رومی اند. ۸۹ درصد از جمعیت این کشور شهرنشین اند و ایتالیایی زبان رسمی آنان است. بعضی روایات حاکی از آن است که مارینوس قدیسدر قرن ۱۴م با گروهی از هواداران خود به این مکان سفر کرد و در آن جا ساکن شد. مدارک و اسناد تاریخی گویای آن است که این سرزمین از قرن ۱۲م به صورت خودگردان اداره می شده و قانون اساسی آن، که هنوز هم به همان صورت رسمیت دارد، متعلق به ۱۶۰۰م است و از کهن ترین قانون های اساسی اروپا محسوب می شود. در ۱۸۱۵ که کنگرۀ وین برای روشن شدن وضع اروپا پس از ناپلئون بناپارت تشکیل شد، استقلال و تمامیت ارضی سان مارینو را تأیید و تضمین کرد. جوزپه گاریبالدی(۱۸۰۷ـ۱۸۸۲) که در مبارزات خود برای وحدت ایتالیا به سان مارینو پناه برده بود، پس از پیروزی، به تمامیت ارضی سان مارینو و برقراری روابط دوستانه با کشور ایتالیا کمک بسیار کرد و راه های جدیدی برای ارتباط با سان مارینو احداث نمود و بدین سان کشور مزبور را از انزوا درآورد و ایتالیایی ها را به رفتن و اقامت در سان مارینو تشویق کرد و زبان ایتالیایی را در کشور مزبور رسمیت بخشید. اگرچه بسیاری از ساکنان سان مارینو طی دهه های اخیر به امریکا مهاجرت کرده اند، متقابلاً ایتالیایی های بسیاری نیز به سان مارینو رفته اند و در آن سرزمین مقیم شده اند.
نمایی از سانْ مارینو
نمایی از سانْ مارینو
نمایی از سانْ مارینو
موقعیت. کوچک ترین جمهوری اروپا که در درون بوم ایتالیای مرکزی جا دارد. مساحت آن ۶۱ کیلومتر مربع و شهر سان مارینوپایتخت آن است.سیمای طبیعی. سان مارینو دومین کشور کوچک جهان است که در کوه های آپننو در میان خاک کشور ایتالیا محصور است و حدوداً در ۲۰کیلومتری دریای آدریاتیک قرار دارد. کوه تیتانو، با ارتفاع ۷۳۹ متر، و با دژ قدیمی و زیبای روکابر فراز آن، شهر کوچک سان مارینو را در دامنۀ تند و پرشیب غربی خود جا داده است. اراضی سان مارینو از جنگل و مرتع پوشیده شده و موجودیت و بقای آن در طول تاریخ، مدیون ناهمواری و سرسختی طبیعت است. این سرزمین که عنوان کهن ترین دولت مستقل اروپایی را داراست. از طریق فرودگاه و بندر ایتالیایی ریمینی، در ساحل دریای آدریاتیک، با دیگر نواحی جهان مرتبط است. کشور مذکور اقلیمی معتدل و نسبتاً پرباران دارد و زمستان های سرد و تابستان های گرم از ویژگی های آن است. رودخانه های سان مارینو و مارانوآن را مشروب می کنند و علاوه بر شهر کوچک و زیبای سان مارینو، که سابقۀ آن به قرن ۵م می رسد، دیگر شهرهای مهم آن عبارت اند از سراواله، موراتا، و مونته جاردینو.
اقتصاد. تا ۵۰ سال پیش، کشاورزی منبع اصلی درآمد این کشور بود و نقش مهمی در اقتصاد این سرزمین ایفا می کرد. مناظر و چشم اندازهای بسیار زیبا، طبیعت بکر، و وجود دژها و باروهای تاریخی، موجب رونق گردشگری در دهه های اخیر شده و روزبه روز بر شمار گردشگران آن افزوده است؛ آمار سال ۲۰۰۰ حاکی است که ۳.۰۷میلیون گردشگر، در طول یک سال، به این کشور کوچک سفر کرده اند و درآمد آن معادل ۳۰۰میلیون یورو بوده است. با این وصف، کشاورزی آن هنوز جایگاه ممتازی دارد و آمار ۱۹۹۸ حاکی است که ۱۰۰۰ هکتار زمین به کشت مکانیزۀ گندم، جو، ذرت، و انگور اختصاص یافته است. سان مارینو در زمینۀ صنعت نیز موقعیت نسبتاً خوبی دارد. سنگ و مصالح ساختمانی، به ویژه سرامیک، شراب، انواع نان و شیرینی، منسوجات روغن و مواد براق کننده، صادرات آن را تشکیل می دهند. افزون بر آن، انواع لوازم صنعتی و ماشین آلات، نفت و مشتقات نفتی، طلا و کفش ازجمله واردات آن محسوب می شود و نیروی الکتریستۀ مورد نیاز آن را ایتالیا تأمین می کند.
حکومت و سیاست. کشور سان مارینو دارای حکومت جمهوری چندحزبی با یک مجلس قانون گذاری است. مجلس کشور مزبور از ۶۰ نماینده تشکیل شده که هر پنج سال یک بار با آرای عمومی انتخاب می شوند. از میان اعضای مجلس مزبور دو نفر برای مدت شش ماه به عنوان رئیس دولت و سرپرست کشور برگزیده می شوند و زمام امور اجرایی را در دست می گیرند. خدمت در ارتش سان مارینو اختیاری است و افراد شانزده تا ۵۵ساله همواره ذخیرۀ دفاعی تلقی می شوند و در کنار آن ۵۰ نفر پلیس انتظامی امور امنیتی کشور را برعهده دارند. با این که سان مارینو طی جنگ های اول و دوم جهانی بی طرفی خود را حفظ کرد، از ۱۹۳۹ تا ۱۹۴۴ در اشغال ارتش آلمان نازی بود. اکنون این کشور با ۷۰ کشور دیگر روابط سیاسی دارد و یکی از اعضای سازمان ملل متحد و اتحادیۀ اروپا است.
مردم و تاریخ. جمعیت کشور سان مارینو حدود ۳۱,۸۸۷نفر است (۲۰۱۱) و تراکم نسبی آن به۵۲۲.۷ نفر در کیلومتر مربع می رسد. ۸۵ درصد از ساکنان آن را سان مارینویی ها تشکیل می دهند و ۹۵ درصد از آنان پیرو آیین کاتولیک رومی اند. ۸۹ درصد از جمعیت این کشور شهرنشین اند و ایتالیایی زبان رسمی آنان است. بعضی روایات حاکی از آن است که مارینوس قدیسدر قرن ۱۴م با گروهی از هواداران خود به این مکان سفر کرد و در آن جا ساکن شد. مدارک و اسناد تاریخی گویای آن است که این سرزمین از قرن ۱۲م به صورت خودگردان اداره می شده و قانون اساسی آن، که هنوز هم به همان صورت رسمیت دارد، متعلق به ۱۶۰۰م است و از کهن ترین قانون های اساسی اروپا محسوب می شود. در ۱۸۱۵ که کنگرۀ وین برای روشن شدن وضع اروپا پس از ناپلئون بناپارت تشکیل شد، استقلال و تمامیت ارضی سان مارینو را تأیید و تضمین کرد. جوزپه گاریبالدی(۱۸۰۷ـ۱۸۸۲) که در مبارزات خود برای وحدت ایتالیا به سان مارینو پناه برده بود، پس از پیروزی، به تمامیت ارضی سان مارینو و برقراری روابط دوستانه با کشور ایتالیا کمک بسیار کرد و راه های جدیدی برای ارتباط با سان مارینو احداث نمود و بدین سان کشور مزبور را از انزوا درآورد و ایتالیایی ها را به رفتن و اقامت در سان مارینو تشویق کرد و زبان ایتالیایی را در کشور مزبور رسمیت بخشید. اگرچه بسیاری از ساکنان سان مارینو طی دهه های اخیر به امریکا مهاجرت کرده اند، متقابلاً ایتالیایی های بسیاری نیز به سان مارینو رفته اند و در آن سرزمین مقیم شده اند.
wikijoo: سان_مارینو،_جمهوری