زهر

یکی از کتب یهودی در زمره ادبیات قباله یی نام این کتاب ماخوذ از شعریست در کتاب دانیال ۱۳ ۱۲ .
شکوفه، شکوفه درخت یاگیاه، واحدش زهره، ازهارجمع، داروی کشنده، سم، مادهای ازنیش برخی حشرات، ومار
( اسم ) شکوفه درخت و گیاه جمع ازهار زهور .
ابن عبدالملک ابن محمد بن مروان

( اسم ) ۱ - آب زهر آلوده . ۲ - آبی که بدان پنیر بندند مایه ای که شیر را پنیر کند . ۳ - آبی که بعض میوه ها و نباتات را در آن خیس کنند تا تلخی و شوری آن گرفته شود . ۴ - ادرار شاش پیشاب .
بلبل عندلیب

زهر آلود کردن شمشیر و جز آن را تذریب

زهر آب گون یا آب زهر داده

زهر آب دار یا به رنگ زهر آب

شمشیر یا تیغ زهر آگین

زهر آشامیده که زهر نوشد

به زهر آلودن به زهر آمیختن

( صفت ) ۱ - آمیخته به زهر زهر آلود سمی . ۲ - تاخ زننده .

آلاینده به زهر یا آلوده به زهر

آمیخته و سرشته بزهر زهر آمیغ

زهر آلوده

اسیوس است

( ~.) [ ع . ] (اِ.) شکوفة درخت و گیاه . ج . ازهار، زهور.
(زَ) [ په . ] (اِ.) مادة سمی . ، ~ هلاهل زهر جانوری افسانه ای که گفته شده بسیار کشنده است . ، ~ چشم گرفتن بسیار ترساندن . ، ~ مار کردن کنایه از: خوردن (در مقام دشنام و تحقیر). ، ~ ماری کنایه از: مشروب الکلی .

۱. داروی کشنده، هر دارویی که جانداری را هلاک کند، سم.
۲. ماده ای که از نیش برخی حشرات مانند زنبور، مار، عقرب، و امثال آن ها تراوش می کند.

= پادزهر

معنی ظَهَرَ: آشکار شد - عيان است
تکرار در قرآن: ۱(بار)
. در مجمع گوید: زهرة الحیوة الدنیا زیباوی آن است و زهرة (به فتح هاء) نیز جایز است و زهرة غنچه‏ای است که با صفا نماید و از آن جهت به هر چیز نورانی زاهر گوید و معنی حدیث در وصف حضرت رسول صلی اللّه علیه و آله وسلم «کانَ اَزْهَرَ اللَّوْن» از آن است یعنی رنگش نورانی بود جوهری نیز آن را طراوت و زیبائی دنیا گفته. طبرسی فرموده: در آیه می‏شود «زهره» حال باشد از «به» و از «ما متعنّابه» یعنی چشم ندوز به اقسام متاعیکه به آنها داده‏ایم حال آنکه آن رونق دنیاست. بیضاوی چند وجه نقل کرده از جمله گوید: زهره منصوب است به فعل محذوف که «متعنّابه» به آن دلالت دارد. این معنی در صورتی است که مراد از ازدواج انواع نعمتها باشد چنانکه طبرسی فرموده و اگر غرض اقسام کفّار باشد چنانکه زمخشری گفته و المیزان نقل کرده و ضمیر «منهم» تأیید می‏کند آن وقت معنی عوض می‏شود ولی انواع نعمتها بودن بهتر است

کتاب زهر الآداب و ثمر الالباب نوشته ابراهیم بن علی قیروانی در موضوع داستان و حکمت و به زبان عربی می باشد.
ابن رشیق در « الانموذج »، ابن بسام در « الذخیرة »، رشید بن زبیر در « الجنان » و ابن خلکان در « وفیات الاعیان » درباره ابو اسحاق، ابراهیم بن علی الحصری القیروانی (- ۴۵۳ ق) سخن گفته اند. چنانکه گفته اند جوانان شهر قیروان نزد وی گرد آمده و از او استفاده علمی می بردند و نزد ایشان محترم بود. به گفته ابن رشیق در «انموذج» وی شاعری نقاد و فردی آگاه نسبت به کلام عرب ، دوست دار مجانست و مطابقت و علاقه مند بکارگیری استعاره در کلام بود و این از جهت تلاشی بود که وی برای پیروی از روش ابو تمام انجام می داد. وی دارای آثاری ارزشمند در شعر و خبر است. برخی از آثار وی عبارتند از: زهر الآداب، کتاب النورین ، کتاب المصون و الدر المکنون ، کتاب الجواهر فی الملح و النوادر .

زُهَر (Zohar)
(در عبری به معنی «کتاب شُکوه») متن عرفانی اصلی دین یهود، گفتاری بر اسفار خمسه به زبان آرامی به قلم قبّالایی اسپانیایی، موسای لئونی(ح ۱۲۷۰ ـ ۱۳۰۰ م). این متن دربردارندۀ نظریات عرفانی دربارۀ خلقت نخستین آدمیان، تأملات اخلاقی دربارۀ ماهیت نفس، دعا، و مانند آن، و همچنین قصص بسیار است. زهر را مهم ترین متن قبّالهمی دانند.

شکوفه , سم

زهر آلود

رز

سم

سیانور, هلاهل

سموم

سموم

هلاهل

هلاهل

دساس

قاتل ، زهر ، مایهء هلاکت ، جانی

زهر ، سم

زهر ، سم ، شرنگ ، مشوب کردن

زهر ، سم

سم

بول

التهاب اللوزتين