زبور مانی

زبورمانی دارای مجموعه دعاهایی بوده که تاکنون هیچ یک از آن ها به فارسی میانه شناسایی نشده است. از متن زبور مانوی به قبطی برمی آید که در میان کتاب های مانی دو زبور منظوم وجود داشته است. ترجمهٔ قطعاتی مفصلی از یکی از آن دو به پارتی و نیز قطعاتی از آن به فارسی میانه و سغدی در دست است و در پارتی عنوان آفرین بزرگان را دارد. این زبور مشتمل بر دعاهایی است خطاب به پدر عظمت و خدایان خلقت سوم که امور جهان کنونی را برعهده دارند، و دارای بخش هایی است و در هر بخش عبارات معینی در طول متن تکرار می شود. زبور دیگر آفرین تقدیس نامیده شده زیرا هر کدام از دعاها با کلمهٔ قادوش شروع می شود. احتمالاً در زبان اصلی نیز این زبور همین نام را داشته است. در متن سغدی آمده است که این سرودها، تألیف شخص مانی بوده است. این زبور نیز از نظر ساختمان همانند نخستین زبور است.
تفضلی، احمد، و به کوشش آموزگار، ژاله. تاریخ ادبیات ایران پیش از اسلام. تهران: انتشارات سخن، ۱۳۷۶ شابک ‎۹۶۴-۵۹۸۳-۱۴-۲