زبان کلاسیک

زبان کلاسیک زبانی است که با ادبیات کلاسیک همراه باشد. جرج هارت زبان شناس دانشگاه برکلی کالیفرنیا می نویسد: «زبان کلاسیک باید باستانی باشد. باید سنتی مستقل باشد و به اتکای خود رشد کرده باشد، نه این که شعبه ای از یک سنت دیگر به حساب آید. این زبان باید متکی بر بدنه ای عظیم و بسیار غنی از ادبیات کهن باشد.»
سومری کلاسیک (زبان ادبی سومر سده ۲۶ تا ۲۳ پیش از میلاد)
مصری میانه (زبان ادبی مصر باستان از سده ۲۰ پیش از میلاد تا سده ۴ میلادی)
بابلی قدیم (زبان اکدی از سده ۲۰ تا ۱۶ پیش از میلاد و برای آثار ادبی پس از آن نیز استفاده شد)
عبری کلاسیک (زبان تنخ، به ویژه از کتاب های نبوی قرن ۷ و ۶ سال پیش از میلاد)
چینی کلاسیک (بر پایه زبان ادبی از سلسله ژو از سده .۵ قرن پیش از میلاد)
یونانی کلاسیک (گویش آتنی از قرن ۵ پیش از میلاد)
سانسکریت کلاسیک (شرح داده توسط فرهنگ پانینی ولی از قرن ۴ پیش از میلاد استفاده شده)
پالی کلاسیک (قانون بودایی از قرن ۲ تا ۳ پیش از میلاد از این زبان استفاده می کرده است)
تامیل کلاسیک (ادبیات سنگم دو سده پیش میلاد تا دو سده پس میلاد معرفی شده توسط تولکاپیام)
لاتین کلاسیک (زبان ادبی سده یک پیش از میلاد)
مندایی کلاسیک (ادبیات آرامی مندایی قرن یکم پیش از میلاد)
سریانی کلاسیک (ادبیات آرامی کلیسای سریانی سده سوم تا پنجم میلادی)
پارسی میانه (زبان درباری امپراتوری ساسانی سده سوم تا هفتم میلادی)
ارمنی کلاسیک (کهنترین گونه از زبان ارمنی از سده پنجم و زبان ادبی تا سده هجدهم میلادی)
بنابراین زبان های کلاسیک یا جزو زبان های مرده به حساب می آیند یا درجهٔ بالایی از حالت دوزبانی را نشان می دهند زیرا گونه های گفتاری این زبان در طول سده های متوالی از زبان نوشتاری کلاسیک دورتر و دورتر شده اند.
در ادامه زبان هایی می آید که به طور کلی در دوره ای از زمان کلاسیک حساب می شده اند که عصر طلایی ادبیات آن زبان حساب می شده است.