زبان شناسی کمّی

زبان شناسی کمّی یا زبان شناسی کمیت گرا یا آماری (به انگلیسی: quantitative linguistics یا statical l inguistics) شاخه ای از زبان شناسی نظری و زبان شناسی رایانشی است که با استفاده از روش های آماری، به مطالعهٔ بسامد و توزیع واحدهای زبانی می پردازد. این شاخه دارای دو جنبهٔ نظری و کاربردی است: به لحاظ نظری، اصولی کلی را فراهم می کند که با نظم های آماریِ حاکم بر واژگان، آواها و ساخت های دیگری که در زبان به کار می روند، در ارتباط است؛ به لحاظ کاربردی هم به دنبال روش های آماری است که بتوان به وسیلهٔ آن مشکلات زبانی را حل کرد (برای مثال، برای تعیین هویت مؤلف). زبان شناسی کمّی، کاربردی گسترده در پیکره های زبانی دارد. از کاربردهای دیگر آن می توان به تولید فرهنگ لغات بسامدی، تحلیل سبک متون و پردازش زبان طبیعی اشاره کرد. مطالعهٔ گونه های زبانی و نیز تولید دستورهای زبان برای اهداف مشخص از دیگر کاربردهای زبان شناسی کمّی است.
فرهنگ بسامدی فارسی (به انگلیسی: A Frequency Dictionary of Persian (Core Vocabulary for Learners)) تألیف کوری اندرو میلر (به انگلیسی: Corey Andrew Miller) (انتشارات راتلج)، فرهنگ بسامدی تألیف محمود بی جن خان (انتشارات دانشگاه تهران)، و فرهنگ واژه های پرکاربرد فارسی امروز (انتشارات کانون زبان ایران) تألیف حمید حسنی نمونه هایی از کاربرد این شاخه از زبان شناسی اند.