زبان ارمنی ( ارمنی: Հայերեն; هایِرِن ) یکی از زبان های هندواروپایی است که در منطقهٔ قفقاز و به ویژه در کشور ارمنستان و آرتساخ و سایر کشورهای دیگر که ارمنیان به عنوان جماعت ارمنیان پراکنده شناخته می شوند به آن صحبت می کنند. ارمنیان تا پایان سدهٔ چهارم میلادی از خط سریانی یا یونانی استفاده می کردند و از این رو ادبیات و تاریخ آنان به خط و زبانی غیرارمنی نوشته می شود. پس از رسمیت یافتن دین مسیح در ارمنستان و مسیحی شدن ارمنیان، چون کتاب مقدس این دین به زبان یونانی یا سریانی بود، در مراسم مذهبی کلیساها نیز به این زبان ها سخن گفته می شد. در برخی از کلیساها کتاب مقدس را در هنگام مراسم به زبان ارمنی ترجمه و تفسیر می کردند و برای حضار بازگو می نمودند.
• زبان ارمنی
• ارمنی کلاسیک
• Middle Armenian
• زبان ارمنی
• قبرس
• مجارستان
• عراق
• لهستان
• رومانی
• اوکراین
• گرجستان ( سامتسخه - جاواختی )
• لبنان
• ترکیه
• ایران
• ایالات متحده آمریکا ( کالیفرنیا )
حروف خط ارمنی نخستین بار به کوشش و مجاهدت یک روحانی ارمنی به نام مسروب ماشتوتس، که با زبان های یونانی و زبان پارتی و زبان پارسی میانه ( در دورهٔ ساسانی ) آشنایی کامل داشت، اختراع شد.
در گذشته جایگاه زبان ارمنی نامعین بود و به گفتهٔ «روبرت آفوکس» بزرگ ترین اشتباه دانشمندان این بود که برای تعیین جایگاه زبان ارمنی در خانوادهٔ زبان ها، فقط به مجموعه واژگان این زبان استناد می کردند. نظریهٔ رایجِ آن زمان این بود که زبان ارمنی یکی از زبان های ایرانی است.
تحول زبانی عوامل گوناگونی دارد که در خصوص زبان ارمنی، آن ها را از این قرار می توان برشمرد:
• اول، تحول های داخلی که از راه طبیعی صورت می گیرد و نتیجهٔ تکامل و ترقی زبان است.
• دوم، تحول های خارجی که بخش عمدهٔ آن با وام گیری انجام می شود و نتیجهٔ عوامل خارجی است.
• سوم، تحول های کوچکی است که به دست افراد صورت می گیرد و حاصل نوآوری های ادبی است.
این تحولات سه گانهٔ زبان ارمنی به تاریخ سیاست های ملی، تاریخ ادبیات و تاریخ سیاسی ملت ارمنی مربوط می شود.
نظریهٔ ایرانی بودن زبان ارمنی در سه ربع اولِ سدهٔ نوزدهم در اروپا حاکم بود و دانشمندانی مانند راسموس راسک، «اوگوست اشلایشر» ( که البته بعدها از این نظریه انصراف داد ) ، و «فرانتس بپ» آن را مطرح کرده بودند و «هاینریش هوبشمان»، دانشمند و زبان شناس نامی، در مقاله ای به نام «موقعیت زبان ارمنی در میان زبان های هندواروپایی» ( که در ۱۸۷۷ م منتشر کرد ) ، این نظریه را تغییر داد.
گزارش تخلف یا اشتباه در معنی• زبان ارمنی
• ارمنی کلاسیک
• Middle Armenian
• زبان ارمنی
• قبرس
• مجارستان
• عراق
• لهستان
• رومانی
• اوکراین
• گرجستان ( سامتسخه - جاواختی )
• لبنان
• ترکیه
• ایران
• ایالات متحده آمریکا ( کالیفرنیا )
حروف خط ارمنی نخستین بار به کوشش و مجاهدت یک روحانی ارمنی به نام مسروب ماشتوتس، که با زبان های یونانی و زبان پارتی و زبان پارسی میانه ( در دورهٔ ساسانی ) آشنایی کامل داشت، اختراع شد.
در گذشته جایگاه زبان ارمنی نامعین بود و به گفتهٔ «روبرت آفوکس» بزرگ ترین اشتباه دانشمندان این بود که برای تعیین جایگاه زبان ارمنی در خانوادهٔ زبان ها، فقط به مجموعه واژگان این زبان استناد می کردند. نظریهٔ رایجِ آن زمان این بود که زبان ارمنی یکی از زبان های ایرانی است.
تحول زبانی عوامل گوناگونی دارد که در خصوص زبان ارمنی، آن ها را از این قرار می توان برشمرد:
• اول، تحول های داخلی که از راه طبیعی صورت می گیرد و نتیجهٔ تکامل و ترقی زبان است.
• دوم، تحول های خارجی که بخش عمدهٔ آن با وام گیری انجام می شود و نتیجهٔ عوامل خارجی است.
• سوم، تحول های کوچکی است که به دست افراد صورت می گیرد و حاصل نوآوری های ادبی است.
این تحولات سه گانهٔ زبان ارمنی به تاریخ سیاست های ملی، تاریخ ادبیات و تاریخ سیاسی ملت ارمنی مربوط می شود.
نظریهٔ ایرانی بودن زبان ارمنی در سه ربع اولِ سدهٔ نوزدهم در اروپا حاکم بود و دانشمندانی مانند راسموس راسک، «اوگوست اشلایشر» ( که البته بعدها از این نظریه انصراف داد ) ، و «فرانتس بپ» آن را مطرح کرده بودند و «هاینریش هوبشمان»، دانشمند و زبان شناس نامی، در مقاله ای به نام «موقعیت زبان ارمنی در میان زبان های هندواروپایی» ( که در ۱۸۷۷ م منتشر کرد ) ، این نظریه را تغییر داد.
wiki: زبان ارمنی