رنج بردار

لغت نامه دهخدا

رنج بردار. [ رَ ب ُ ] ( نف مرکب ) رنج برنده. متحمل رنج و مشقت. زحمت کش. آنچه یا آنکه رنج و تعب را بردبار باشد :
به دانش بود بیگمان زنده مرد
خنک رنج بردار پاینده مرد.
فردوسی.
بدان تا تن رنج بردارشان
بیاساید از جنگ و پیکارشان.
فردوسی.
کجا آن حکیمان و دانندگان
همان رنج بردار خوانندگان.
فردوسی.

فرهنگ فارسی

رنج برنده متحمل رنج و مشقت زحمت کش
( صفت ) ۱ - آنکه رنج برد رنج برنده . ۲ - زحمتکش . ۳ - کارگر .

فرهنگ عمید

آن که رنج و سختی تحمل می کند، رنجبر، رنج برنده: به دانش بُوَد بی گمان زنده مرد / خنک رنج بردار پاینده مرد (فردوسی: ۷/۳۶۷ ).

پیشنهاد کاربران