ذهن

خیابان ❤️ کجا و خیابان DNA کجا؟
❤️ پیوندی در گولای های روح دارد.
کدام روح؟
مچم DNA.

اصطلاحا می گوئیم دلم خواست ، دلم نخواست .
موضوعات، توسط نورِ آگاه بودنِ از ذهن، روشن میشوند/ دیده میشوند ، در دل .
ذهن ۴ قسمت اصلی دارد : نورِ آگاه بودن ، ۵۲ عامل روان ، احساس ، ادراک یا حافظه .
موضوعِ حسی نخست از درگاه های دل وارد میشود و اولین آگاهی در ضمیرآگاه در دل پدیدار می شود. دل همچون پرده نمایشی برای نور ذهن است .
قسمت روشن ذهن یا نورِ آگاه بودن ، در دل است
قسمت تاریک ذهن ؛ ۵۲ عامل روان در مغز ، احساسات در احشام بدن کد گذاری شده ،
ادراک در ضمیر ناخودآگاه در دی ان ای و در ضمیرناهشیار در مغز جای دارند .
ادراک یا دریافتِ موضوعات از پنج حس و مقایسه با حافظه بر دو پایه است : ۱. ضمیرناخودآگاه در دل که از دی ان ای و ژن آدمی اطلاعات را می گیرد مانند غرایز ، همچون راه رفتن ، واکنش در برابر خطرات ، دوری ، نزدیکی ، زمختی ، لطیفی ، سفتی ، نرمی و . . . . .
ضمیر ناهشیار در مغز که خاطرات و یادگیری و آموزش از بدو تولد است که این ادراک با نادانی و خطا همراه است چراکه بر پایه سنتها ، عقاید و باورها و حتی آموزش ابتدائی و دانشگاه می باشد .
زمانی که ذهن توسط نور آگاه بودن ، از موضوع آگاه شد ، سایر قسمتهای ذهن که در خاموشی هستند با سرعت میلیون در کمتر از ثانیه ، از جایگاه خودشان فراخوانده میشوند و بر روی موضوع ارزش گذاری کرده و مغز هشیار میشود .
مانند دستگاه موبایل : شما تنها قسمت روشن و صفحه آنرا می بینید و از قسمت تاریک و درون آن بی خبرید . اما تمام ارزش گذاریها و عملکرد از قسمت تاریک می آید . و شما تنها انتخاب می کنید در واقع ؛ دلم می خواهد یا دلم نمی خواهد .
زمانی که بتوان نورآگاه بودنِ ذهن را به درونِ بدن تاباند ( مراقبه ) ، حالا آدمی از قسمتهای تاریک ذهن آگاه میشود و در آخر به نادانی خود پی میبرد.
در واقع ذهن به نادانی خود پی میبرد .
اما تا زمانی که نور به سمت خارج از خود است ، ذهن از موضوعات بیرونی آگاه میشود و توسط تفکر، تعقل، تصور ، تجسم ، توهم و تخیل مغز احاطه می شود و در نادانی می ماند .
بخاطر همین ، اهل عرفان نظری و فیلسوفان و متفکران و کسانی که آنچه می دانند را از روی کتابها ، عقاید ، سنتها و باورها برداشت کرده اند ، توسط تفکر و تعقل و تصور و تجسم و توهم و تخیل مغز احاطه شده و در نادانی گیر افتاده اند .
اما صوفی ، حقیقت را همانطور که هست از آن آگاه میشود . عرفان عملی .
بخاطر همین ، صوفیان ایران زمین خواستگاه شان عدم هشیار بودن است .
حضور در لحظه و مستی عرفانی .
- به خرابات چه حاجت که یکی مست شود
که به دیدار تو ، عقل از سر هشیار برفت .
- پندم مده ای دوست که دیوانه و سرمست
هرگز به سخن عاقل و هشیار نباشد .
- سعدی ازین پس ، نه عاقل است و نه هشیار
عشق بچربید بر فنون فضائل ( عشق : آگاه بودنِ محض ، به مشاهده نشستن )
- هشیار کجا داند بیهوشی مستان را
بوجهل کجا داند احوال صحابی را
( متضاد هشیار : بیهوش )
- عارفان از خویش بی خویش آمدند
زاهدان در کار هشیار آمدند
- همان سودائی و دیوانه می باش
چرا هشیار شدی عاقل گشتی
و . . . . . .
معنی ذهن : یاد ، محلِ یادآوری .

آیا منظور از آن ده تائی ها، ده امر یا فرمان موسا بوده یا اعداد یک رقمی از صفر تا نُه ( ۰ تا ۹ ) در دیدگاه خردمندان گمنام هندو و یا کاتگوری ها یا مفاهیم دهگانه ارسطو و یا دهگانه های دیگر از قبیل تعداد انگشتان دست ها یا پاهای افراد انسانی ؟ و یا نفوس مجرد یا من های دهگانه ی هر کدام از افراد انسانی مشتمل بر پنج من مردانه و پنج من زنانه بر رویهم؛ یکی بیرونی، تجربی، فعلیتی، عینی یا شهودی، آشکار یا پیدا، پدیدار شده یا فنومنی و نُه تا درونی، امکانی، غیر تجربی، ناپیدا، سایه وار، پدیدار نشده یا نوومنی. کلمه مفرد نئومن در اصل و ریشه توسط خردمندان گمنام ایرانی ( و نه یونانی ) به شکل 《نه یا نا او من 》 تلفظ و بیان میشده و به معنای زیر بوده: او این من نمی باشد بلکه من دیگریست در درون این من بیرونی. و واژه ی جمع نوومن به شکل 《نُه و من 》تلفظ و بیان میشده به این معنا که در درون این من بیرونی تنها یک من درونی وجود ندارد بلکه نُه تا و آن یک من درونی نیمزوج آسمانی این من بیرونی می باشد و هشت من دیگر، نیمزوج های آسمانی همدیگر و در مجموع، خانواده های ده عضوی ملکوتی و یا آسمانی هرکدام از افراد انسانی و این من دنیوی یکی از آنها می باشد. حال بسوی آینده انسان اندیشمند و متفکر و با هوش باید تحقیق و پژوهش نماید که در حال حاضر یا در لحظه ی جاودانه حال، آن نُه عضو دیگر خانواده های ملکوتی یا آسمانی هرکدام از افراد انسانی کجا هستند و از چه نوع موجودیتی و از کدام عشق و زندگی، توانائی و دانائی و هنرمندی، از چه نوع هوش و آگاهی و خودآگاهی بر خوردارند و از همه مهمتر اینکه کَی و کجا و از کدام راه و به چه روشی مثل یا مانند ما وارد زندگی دنیوی خواهند شد؟. شاید برای خود ما ایرانیان امروز و آینده، مفید، ثمر بخش و راهگشا باشد بدانیم که آن بینش و باور حقیقی یعنی باور داشتن به موجود بودن نفوس یا من های دهگانه ی هر کدام از افراد انسانی در بین خردمندان گمنام در سرزمین ایران هزاران سال قبل از تولد نوآه ( نوح ) ، آبراهام ( ابراهیم ) و موسا ( موسی ) و پیدایش داستان بابا آدم و ننه حوای ادیان ابراهیمی مرسوم و معمول و روز مره بوده و با پیدایش داستان آدم و حوا بطور کامل به دست فراموشی سپرده شده است. اما با کمال خوشبختی غیر از واژه هائی از قبیل: ده اند، نئومن، نوومن، کاتِ گوری ( کات یا صندوق و یا جعبه ی در گور یا قبر دفن شده ) ، ماده به شکل 《ما ۱۰ 》 و نه به معنای خمیر مایه ساختاری واقعیت، ایده به شکل ای ده مخفف《 این ۱۰ 》، آل، ایده آل، آلِ ایده، آلِ ماده، دّهر، جهود یا جو ده، دو واژه یا عبارت اوستائی هم موجود می باشند که نقش حفاظت یا نگه داری لفظی یا کلمه ای از آن بینش و باور حقیقی فراباستانی را عهده دار بوده اند. این دو واژه یکی 《 خویدوده 》 می باشد و دیگری 《 آژی دهاک 》. اولی در میدان خود و انسان شناسی در باب خطاب به خود و شنونده به معنای زیر بوده : خود تو ده تائی. و آژی دهاک بصورت 《 آژی ده اکه 》 تلفظ و بیان میشده به معنای زندگانی های دهگانه آسمانی. برای امروز و آینده شاید مفید، ثمر بخش و راه گشا باشد بدانیم که ترجمه و تفسیر این دو واژه ی اوستائی به ازدواج با محارم و اژدها و ضحاک توسط بیگانگان و خودی های پارسی زبان و بیگانه از خود، یکی از بنیادی ترین گمراهه روی ها در ترجمه و تفسیر متون اوستائی محسوب میشوند به نفع ادیان ابراهیمی و به ضرر انسان و حقیقت و اعتقاد و ایمان و امید حقیقی انسان به خدای حقیقی و واقعی . ما ایرانیان امروز و آینده و به ویژه آنانیکه فرهنگ و تمدن درخشان ده دوازده هزار ساله ی سرزمین ایران را به رُخ خودی ها و بیگانگان می کشند، شاید مفید باشد که معنای پیام آسمانی هفت سین را از نو کشف کنیم و آنرا با مراسم چیدن سفره یا میز هفت سین، یکی نپنداریم.
تقریبا به قول حافظ:
نمی دانم این کیست در درون من خسته دل/ که من ساکت و او پر از فقان و غوغاست/ سال ها دل از من طلب جام جم میکرد/ وان چه خود داشت تمنای آن ز بیگانه میکرد / برایم حدیث از مُطرب و ساز و مَی گو و راز دهّر کمتر جو / که کس نگشود و نگشاید به حکمت این معما را/ حافظا!!!؟/ بیا تا باهم پیاله ای از شراب کودکانه این حکیمک نوشیم در همین جا و حال بر گرد این میز زرین/ که به قول سخنان شیرین خود نمونه اش را نیابی در قنات کوثر و جویبار زمزم در بهشت برین/ . . .
گله های گوناگون و مختلف انسانی در طول این راه یا سفر دایره وار نمیتوانند به روش پرورش ماهیچه های گردن و سینه و بازو و شکم و ران در میدان رقابت آئین و دین و مذهب و آتئیسم و کمونیزم و ایدئولوژی به چراگاه های غنی و سالم دست یابند بلکه به روش پروش عضلات فکری و خیالی و تصوری در میدان علم و صنعت و تولید و خدمات و آموزش و پرورش و کنترل افزایش تورمی و سر سام آور جمعیت و. . . .