هریک از استخوان های ریز که به ترتیب در میان دهان انسان و
حیوان در دو فک بالا و پایین قرار گرفته و با آن ها غذا جویده می شود. تعداد دندان ها در انسان در کودکی بیست عدد است که آن ها را دندان شیری می گویند و از هفت سالگی به تدریج می ریزد و در جای آن ها ۳۲ دندان دیگر درمی آید که عبارت است از: دندان های پیش،
دندان های نیش، دندان های آسیا، دندان های عقل.
*
دندان آسیا: (زیست شناسی) دندان های عقب دهان که دارای تاج پهن و ناهموار است. نوع کوچک آن دارای یک ریشه است و بزرگ آن دو یا سه ریشه دارد و تعداد آن ها در هر فک ده عدد است. نوع بزرگ آن را دندان کرسی هم می گویند، طواحن.
* دندان پیش: (زیست شناسی) دندان های تیز جلو دهان که دو در بالا و دو در پایین قرار دارند، ثنایا.
* دندان تیز کردن: [مجاز]
۱. طمع کردن.
۲. قصد ربودن چیزی کردن.
* دندان داشتن: [قدیمی، مجاز] کینه و دشمنی داشتن نسبت به کسی.
* دندان زدن: (مصدر لازم، مصدر متعدی) دندان فروبردن به چیزی.
* دندان عقل: (زیست شناسی) آخرین دندان های آسیا که تعداد آن ها چهار عدد است دو در بالا و دو در پایین و در انتهای ردیف دندان های آسیا می روید.
* دندان نمودن: (مصدر متعدی) [قدیمی]
۱. ترسانیدن مثل دهان باز کردن و دندان نشان دادن جانور درنده در هنگام حمله.
۲. [مجاز] اظهار قدرت کردن.
*
دندان نیش: (زیست شناسی) چهار دندان نوک تیز که دو در بالا و دو در پایین در کنار دندان های پیش جا دارد، انیاب.
* به دندان بودن: (مصدر لازم) [مجاز] مناسب بودن، درخور بودن، باب دندان بودن.
سیخ باریک که با آن لای دندان ها را پاک کنند، دندان کاو، خلال.
طبیب دندان، کسی که امراض دندان را معالجه می کند.
شغل و عمل دندان پزشک.
دردی که در یکی از دندان ها پیدا شود، درد دندان.
دندان