ایا بدتر از دد به مهر و به خوی
همی تاج شاه آیدت آرزوی.
فردوسی.
ز دد تیزدندانتر از شیر نیست که اندر دلش بیم شمشیر نیست.
فردوسی.
یکی تیغ زد بر میانش سوارفروماند جنگی دد از کارزار.
فردوسی.
دد و مرغ و نخجیر گشته گروه برفتند ویله کنان سوی کوه.
فردوسی.
دد از تیر گشتاسپی خسته شددلیریش با درد پیوسته شد.
فردوسی.
رمنده ددان را همه بنگریدسیه گوش و یوز از میان برگزید.
فردوسی.
نه آوای مرغ و نه هرای ددزمانه زبان بسته ازنیک و بد.
فردوسی.
میر ابواحمد آنکه حشر نمودمر ددان را بصیدگاه اندر.
فرخی.
سخندان چو رای ردان آوردسخن بر زبان ددان آورد.
عنصری.
ز باد پرش موج دریا ستوه ز بانگش گریزان دد از دشت و کوه.
اسدی.
بگشت آن همه مرغ و کندآب ونی ندیداز ددان هیچ جز داغ پی.
اسدی.
دژآگه ددی سهمگین منکرست بزور و دل از هر دد آن برترست.
اسدی.
که دد آزموده به از مردم ناآزموده. ( قابوسنامه ).ای دل رفتی چنانکه درصحرا دد
نه انده من خوری و نه انده خود
همجالس بد بدی تو و رفته بهی
تنهایی به بسی ز همجالس بد.
( قابوسنامه ).
هرکه انصاف ازو جدا باشددد بود دد نه پادشا باشد.
سنائی.
شاه غمخوار نایب خرد است شاه خونخوار شاه نیست دد است
مملکت را ثبات در خرد است
بیخرد مردهمچو غول و دد است.
سنائی.
آب وآتش و دد و سباع و دیگر موذیان را در آن اثری ممکن نگردد. ( کلیله و دمنه ).خوان ددان را به کاسه سر اعدا
ز آتش شمشیر تو طعام برآمد.
خاقانی.
گروهی دد و آدمی سار دید.نظامی.
رو که رستی از خود و از خوی بدوز زبانه نار و از دندان دد.
مولوی.
نزپی سود و زیان می جویدش لیک تا کرگس ندرد یا ددش.بیشتر بخوانید ...
