جنگ
کومه له و
حزب دموکرات کردستان ایران (یا
جنگ داخلی کردستان ایران یا جنگ برادرکشی) به درگیری نظامی گفته می شود که از سال ۱۳۶۳ و با حمله حزب دموکرات کردستان ایران به نیروهای
حزب کومله در
هورامان آغاز شد و با آتش بس یکجانبه از طرف کومله در ۱۳۶۷ پایان یافت. در طول همین جنگ بود که حزب دموکرات کردستان ایران متحمل انشعاب شد و جریاناتی چون «کنگره هشتم» و «حزب دموکرات کردستان ایران - رهبری انقلابی» پدید آمدند.
کتاب «بحران خلیج و رویدادهای کردستان عراق»، چاپ دوم: مجموعه یک جلدی، دسامبر ۱۹۹۳.
نشریه «کمونیست»، شماره ۴۱، تیرماه ۱۳۶۷.
درگیری نظامی همواره بین احزاب فعال در کردستان ایران، به ویژه دو حزب کومه له و دمکرات در جریان بوده است و به ویژه حزب کومله نیروهای دموکرات را «دشمن طبقاتی» خود می دانست، اما از شهریور ۱۳۶۳ کمیته مرکزی حزب دمکرات کردستان ایران رسماً جنگ سراسری علیه حزب کومه له را اعلام کرد. سه ماه بعد در ۲۵ آبان ماه ۱۳۶۳ نیروهای حزب دمکرات به نیروهای نظامی حزب کومه له در هورامان حمله کرده و عده ای را به قتل رساندند. این روز را می توان تاریخ رسمی آغاز جنگ دانست.
در ابتدا کومه له ابتدا تنها سعی بر مجازات عاملان مستقیم حادثهٔ هورامان داشت، اما پس از مدتی درگیری، سرانجام حزب کومه له نیز در ششم بهمن ۱۳۶۳ به مقر و نیروهای حزب دمکرات کردستان ایران حملهٔ نظامی کرد.
در بین رهبری کومه له بر سر ادامه یا عدم ادامۀ این جنگ بحث های زیادی وجود داشت. کمیتۀ مرکزی وقت کومه له با انتشار سندی در آن هنگام جنگ را بر سر «هژمونی در کردستان»، «هژمونی بر جنبش انقلابی خلق کرد» و «رهبری در جنبش کردستان» ارزیابی کرد.
عبدالله مهتدی و جناح او از فرموله کنندگان و اصلی ترین مدافعان این سند بودند. این در حالی بود که
منصور حکمت و جناح او در درون حزب، این تببین را «ناسیونالیستی» دانست و آن را «راست روی سیاسی و چپ روی نظامی» نامید. او عقیده داشت که جنگ باید فرعی شود و تنها باید حزب دموکرات را کنترل کرد.