ثقة

معنی ثقة در لغت نامه دهخدا

ثقت. [ ث ِ ق َ ] (ع اِمص ) اطمینان. || خاطر جمعی : هر سخن که از سر نصیحت... رود... به راداء آن دلیری نتوان کرد مگر به عقل... شنونده ثقتی تمام باشد. (کلیله و دمنه ). و اگر خردمندی به قلعه ای پناه گیرد و ثقت افزاید... البته به عیبی منسوب نگردد. (کلیله و دمنه ). || استواری. (غیاث اللغة). ج ، ثقات. و رجوع به ثقه شود.

ثقت. [ ث ِ ق َ ] (ع مص ) استوار داشتن. || اعتماد کردن. || درست شدن.

ثقة. [ ث ِ ق َ ] (ع مص ) محل اعتماد بودن. معتمد بودن. || اعتمادداشتن. || استوار داشتن. باور داشت. || متکی شدن به. اتکاء، تکیه کردن به. وثوق.

ثقة. [ ث ِ ق َ ](ع ص ، اِ) مرد معتمد و امین. || (اِمص ) اطمینان. وثوق. اعتقاد : نخست ثقة درست کردم که هر چه ایزد عز ذکره تقدیر کرده است باشد. (تاریخ بیهقی ص 341). || (ص ) استوار :
با این چنین حماقت گوئی که شاعرم
سوگند خور که نیست مرا قول تو ثقه.

سوزنی.

|| ثَبت. طرف اعتماد: این محمود ثقه و مقبول القول است. (تاریخ بیهقی ص 262). از چند ثقه زاولی شنودم که پس از آنکه سیل بنشست مردمان زر و سیم تباه شده می یافتند. (تاریخ بیهقی ص 263). پس بخط خویش نبشت و او آن ثقه است که هر چیزی که خرد و فضل وی آن را سجل کرد به هیچ گواه حاجت نیاید. (تاریخ بیهقی 104). وی آن ثقه و امین بود که موی در کار وی نتوانستی خزید. (تاریخ بیهقی ص 419). گفت ابوالحسن علی بن احمدبن ابی طاهر ثقه ٔ امیررضی که من حاضر بودم بدین وقت که این بیچاره را کورمیکردند. (تاریخ بیهقی ص 196). || مصدر است برای مبالغه مانند زید عدل : گویند باید که ثقه و راستگو باشد. (تاریخ بیهقی ص 680).
لعظمک فی النفوس تبیت ترعی
بحفاظ و حرّاس ثقات.

(از تاریخ بیهقی ص 192).

ج ، ثقات. || سیبویه هر جا سمعت الثقة گوید مرادش ابوزید سعیدبن اوس بن ثابت بصری لغوی است. || ثقه در اصطلاح درایه و رجال ، عادل و ضبط امامی مذهب را گویند.

ثقةالاسلام را بخوانید.

معنی ثقة به فارسی

ثقت

۱- ( مصدر ) اعتماد کردن استوار داشتن . ۲- درست شدن . ۳- ( اسم ) اطمینان خاطرجمعی استواری . ۴- ( صفت ) کسی که مردم بگفتار و عمل او اعتماد کنند. جمع : ثقات .
اطمینان خاطر جمعی هر سخن که از سر نصیحت ... رود استواری

ثقة / وثوق را بخوانید.