تاریخ ایرلند (۸۰۰–۱۱۶۹). در فاصله قرن نهم تا دوازدهم میلادی ایرلند همانند بسیاری از مناطق اروپای غربی، شاهد حملات اقوام نورس اسکاندیناویایی تبار بود. در این دوره مهاجمان وایکینگ در سواحل ایرلند سکونتگاه ها و شهرک هایی تأسیس کردند که بعدها این مهاجرنشین ها به مهم ترین شهرهای ایرلند امروزی مثل دوبلین، وکسفورد، واترفورد، کورک و لیمرک تبدیل شدند.
وایکینگ ها از نروژ و دانمارک به جزایر بریتانیا و ایرلند یورش می بردند. یورش به ایرلند بیشتر از سوی وایکینگ های نروژی صورت می گرفت. حملات وایکینگ ها که در ابتدا محدود به سواحل ایرلند بود، در دهه ۸۳۰ شروع به پیشروی در مناطق داخلی جزیره کردند. یکی از مشهورترین مهاجمان وایکینگ به ایرلند سرداری به نام تورگیس[ ۱] بود. ایرلند که از اختلافات داخلی شدید رنج می برد، قادر نبود که در برابر تهاجم وایکینگ ها مقاومت کند. کتاب سالنامه اولستر ( آلستر ) [ ۲] که وقایع ایرلند در قرون وسطی را ثبت کرده است، شرح می دهد که چندین بار وایکینگ ها به آرما، مرکز مذهبی ایرلند، یورش بردند و کلیساها و سایر اماکن مقدس را غارت کردند. دامنه این غارت ها حتی به تارا، مقر شاه اعلای ایرلند[ ۳] که مقامی تشریفاتی بود، نیز رسید. خبر این پیروزی ها به گوش بقیه نورس ها رسید و مهاجمان بیشتری از نروژ و جزایر نزدیک ایرلند[ ۴] ( که توسط نروژی ها فتح شده بود ) به ایرلند آمدند. وایکینگ ها مهاجم علاوه بر غارت و چپاولگری، شروع به ساخت اقامتگاه ها و دژهایی برای خود کردند که به لانگ فورت[ ۵] مشهور است. اولین لانگ فورت حوالی سال ۸۴۱ در دوبلین، پایتخت امروزی ایرلند، ساخته شد. ایرلند تا پیش از هجوم وایکینگ ها، فاقد شهرهای بزرگ بود و تنها شامل مزارع، کلیساها و قلعه های پراکنده بود و این لانگ فورت های ایرلندی بودند که بعدها به شهرهای ایرلند معاصر تبدیل شدند. [ ۶]
وایکینگ ها بر بسیاری از قبایل ایرلندی همچون فرودستان خود فرمان می راندند و از ایشان باج و خراج دریافت می کردند. اما در اواخر دهه ۸۴۰ در اتفاقی نادر، ایرلندی ها تحت رهبری ملاکی، [ ۷] شاه اعلای ایرلند که بیشتر مقامی تشریفاتی بود، متحد شدند و وایکینگ ها را از اکثر روستاهای ایرلند بیرون راندند. قدرت و نفوذ وایکینگ ها به لانگ فورت ها محدود شد و تا سال ۹۰۲ موقعیت وایکینگ ها در ایرلند آن قدر ضعیف شده بود که نیروی مرکب ایرلندی ها از دو قلمروی لینستر و برگا[ ۸] حاکمان وایکینگ را به طور کلی از دوبلین بیرون راندند. [ ۹] وایکینگ های بیرون رانده شده به انگلستان که تحت کنترل نورس های هم وطنشان بود، گریختند و اندکی بعد دوباره متحد شدند و به ایرلند یورش بردند. این یورش ها از لانگ فورت قدیمی وایکینگ ها در واترفورد به سال ۹۱۵ شروع شد و تا سال ۹۱۷ وایکینگ ها منطقه نزدیک دوبلین قدیمی را تصرف کردند. وایکینگ های دوبلین آنچنان قدرت یافتند که حتی به لشکرکشی و تصرف شهر یورک در انگلستان نیز اقدام کردند. اگرچه که اتلستن، پادشاه انگلیسی، در چند نوبت وایکینگ ها را شکست داد و یورک را پس گرفت اما وایکینگ های دوبلین با تجدید قوا، مجدداً شهر را تصرف کردند و تا سال ۹۵۴ در یورک باقی ماندند. در این سال اریک بلودکس، [ ۱۰] آخرین حاکم وایکینگ، از یورک بیرون رانده شدند. سقوط اریک بلودکس نقطه عطفی در تاریخ وایکینگ های دوبلین بود. در این زمان وایکینگ ها در لانگ فورت های ایرلند از راه تجارت ثروت قابل توجهی به دست آوردند اما با سقوط یورک، تمام قلمرویشان را در انگلستان از دست دادند و چند دهه بعد وایکینگ ها به طور کامل از ایرلند نیز بیرون رانده شدند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفوایکینگ ها از نروژ و دانمارک به جزایر بریتانیا و ایرلند یورش می بردند. یورش به ایرلند بیشتر از سوی وایکینگ های نروژی صورت می گرفت. حملات وایکینگ ها که در ابتدا محدود به سواحل ایرلند بود، در دهه ۸۳۰ شروع به پیشروی در مناطق داخلی جزیره کردند. یکی از مشهورترین مهاجمان وایکینگ به ایرلند سرداری به نام تورگیس[ ۱] بود. ایرلند که از اختلافات داخلی شدید رنج می برد، قادر نبود که در برابر تهاجم وایکینگ ها مقاومت کند. کتاب سالنامه اولستر ( آلستر ) [ ۲] که وقایع ایرلند در قرون وسطی را ثبت کرده است، شرح می دهد که چندین بار وایکینگ ها به آرما، مرکز مذهبی ایرلند، یورش بردند و کلیساها و سایر اماکن مقدس را غارت کردند. دامنه این غارت ها حتی به تارا، مقر شاه اعلای ایرلند[ ۳] که مقامی تشریفاتی بود، نیز رسید. خبر این پیروزی ها به گوش بقیه نورس ها رسید و مهاجمان بیشتری از نروژ و جزایر نزدیک ایرلند[ ۴] ( که توسط نروژی ها فتح شده بود ) به ایرلند آمدند. وایکینگ ها مهاجم علاوه بر غارت و چپاولگری، شروع به ساخت اقامتگاه ها و دژهایی برای خود کردند که به لانگ فورت[ ۵] مشهور است. اولین لانگ فورت حوالی سال ۸۴۱ در دوبلین، پایتخت امروزی ایرلند، ساخته شد. ایرلند تا پیش از هجوم وایکینگ ها، فاقد شهرهای بزرگ بود و تنها شامل مزارع، کلیساها و قلعه های پراکنده بود و این لانگ فورت های ایرلندی بودند که بعدها به شهرهای ایرلند معاصر تبدیل شدند. [ ۶]
وایکینگ ها بر بسیاری از قبایل ایرلندی همچون فرودستان خود فرمان می راندند و از ایشان باج و خراج دریافت می کردند. اما در اواخر دهه ۸۴۰ در اتفاقی نادر، ایرلندی ها تحت رهبری ملاکی، [ ۷] شاه اعلای ایرلند که بیشتر مقامی تشریفاتی بود، متحد شدند و وایکینگ ها را از اکثر روستاهای ایرلند بیرون راندند. قدرت و نفوذ وایکینگ ها به لانگ فورت ها محدود شد و تا سال ۹۰۲ موقعیت وایکینگ ها در ایرلند آن قدر ضعیف شده بود که نیروی مرکب ایرلندی ها از دو قلمروی لینستر و برگا[ ۸] حاکمان وایکینگ را به طور کلی از دوبلین بیرون راندند. [ ۹] وایکینگ های بیرون رانده شده به انگلستان که تحت کنترل نورس های هم وطنشان بود، گریختند و اندکی بعد دوباره متحد شدند و به ایرلند یورش بردند. این یورش ها از لانگ فورت قدیمی وایکینگ ها در واترفورد به سال ۹۱۵ شروع شد و تا سال ۹۱۷ وایکینگ ها منطقه نزدیک دوبلین قدیمی را تصرف کردند. وایکینگ های دوبلین آنچنان قدرت یافتند که حتی به لشکرکشی و تصرف شهر یورک در انگلستان نیز اقدام کردند. اگرچه که اتلستن، پادشاه انگلیسی، در چند نوبت وایکینگ ها را شکست داد و یورک را پس گرفت اما وایکینگ های دوبلین با تجدید قوا، مجدداً شهر را تصرف کردند و تا سال ۹۵۴ در یورک باقی ماندند. در این سال اریک بلودکس، [ ۱۰] آخرین حاکم وایکینگ، از یورک بیرون رانده شدند. سقوط اریک بلودکس نقطه عطفی در تاریخ وایکینگ های دوبلین بود. در این زمان وایکینگ ها در لانگ فورت های ایرلند از راه تجارت ثروت قابل توجهی به دست آوردند اما با سقوط یورک، تمام قلمرویشان را در انگلستان از دست دادند و چند دهه بعد وایکینگ ها به طور کامل از ایرلند نیز بیرون رانده شدند.
wiki: تاریخ ایرلند (۸۰۰–۱۱۶۹)