بدیع اصطرلابی

هبةالله بن حسین بغدادی با کنیهٔ ابوالقاسم، لقب گرفته به بدیعُ الزَّمان و شهرت یافته به بدیعِ اُسطُرلابی (?-۱۱۳۹م) اخترشناس، فیلسوف، پزشک، متکلم، ادیب و شاعر عربی عراقی بود. در اخترشناسی سده های میانه و به ویژه در اسطرلاب سرآمد بود. در روزگار مسترشد با امین الدوله بن تلمیذ (پزشک) دوستی داشت، در اصفهان به سال ۵۱۰ ق هردو حضور داشتند. بدیع همچنین دوست ابن قیسرانی شاعر بود. او بر اثر فلج کامل در ۱۱۳۹م/ ۵۳۴ ق در بغداد درگذشت. در حدود ۱۱۱۶، در اصفهان و سپس در بغداد می زیست، و در ۱۱۳۹–۱۱۴۰، در همان جا درگذشت. در ۱۱۳۹–۱۱۴۰، رصدهایی تحت سرپرستی او در قصر مغیث الدین محمود سلطان سلجوقی عراق (۱۱۱۷–۱۱۳۱)، صورت گرفت. بدیع، زیجی ساخت و آن را به نام آن پادشاه زیج محمودی نام نهاد.
اختصار دیوان ابی عبدالله الحسین بن الحجاج: که آن را دُرة التاج من شعر ابن الحجاج نامید.
زِیج یا المعرب المحمودی
رسالةٌ فی الکُرة ذاتِ الکُرسی
رسالةٌ فی الآلات الشاملة: که آن را تکمیل نمود.