بابی ستیزی به ستیزه جویی با بابیان و نیز نگاه منفی و کینه جویانه همراه با پیش داوری بر ضد آن ها گفته می شود. بابی ستیزی به شیوه های گوناگون و با تبعیض، نفرت پراکنی، حبس، تبعید، آزار و شکنجه جسمی و روانی و نیز کشتار، همراه بوده است.
... [مشاهده متن کامل]
بابیت در سال ۱۲۶۰ قمری توسط سید علی محمد شیرازی ملقب به باب پدید آمد و پیروانی از تمامی قشرها و اصناف جامعه و از مناطق مختلف ایران به خود جذب کرد. سید علی محمد باب، خود را پیامبری جدید و بشارت دهندهٔ دینی که قرار است پس از او توسط «من یُظهِره الله» ( آنکه خداوند او را ظاهر خواهد ساخت ) ، ظاهر شود خواند و بارها در آثار خود به ظهور او اشاره کرد.
از هنگام پیدایش دین بابیه و بهائیت، مخالفت با بابی ستیزی و بهائی ستیزی از سوی عالمان دینی شیعه و حکومت قاجاریه آغاز شد.
در سال ۱۸۵۲ میلادی، پس از ترور نافرجام ناصرالدین شاه در تهران، عده ای از بابی ها اعدام شدند.
در طول این سال ها باب اعدام شده بود و عده ای از هوادارانش، به قصد انتقام، به ناصرالدین شاه در نیاوران در روز ۲۸ شوال ۱۲۶۸ هجری قمری تیراندازی کردند. این ترور نافرجام ماند و شاه در این سوء قصد فقط جراحاتی سطحی برداشت. با این حال وی فرمان قتل عام بابیان را صادر کرد. بسیاری از بابیان و حتی افرادی که مشکوک به بابی بودن بودند در یک کشتار دسته جمعی هولناک با سازماندهی علماء، دولتیان، شاهزادگان قاجار، دیوان سالاران و تاجران در ملاء عام به نحو فجیع شکنجه و اعدام شدند. میرزا آقاخان نوری برای کاهش احتمال انتقام دستور داده بود که قربانیان بین گروه های مختلف مانند نظامیان، نجیب زادگان و اساتید و شاگردان دارالفنون تقسیم شوند تا مسئولیت کشتار بین همگان تقسیم شود. بعضی را مانند سلیمان خان شمع آجین کردند، بعضی را به دم توپ بستند، بعضی را قطعه قطعه کردند، و بعضی را قبل از اعدام چشم از حدقه درآورند، یا پوست از پا کندند و بعد از فرو بردن در قیر داغ مجبور به دویدن کردند. چندین هزار نفر در این قتل عام کشته شدند.
تعداد دقیقی از بابی های کشته شده در دسترس نیست. یکی از پژوهش های متأخر، این عدد را کمی بیش از «۳٫۰۰۰ ( سه هزار ) » نفر، برآورد کرده است که بیشترشان در درگیری های طبرسی، نیریز و زنجان، کشته شدند. تعداد، احتمالاً از این مقدار، بیشتر است، به ویژه به دلیل اینکه نام ها و مسئلهٔ اعدام بابیانی که در سال ۱۸۵۲ کشته شدند، جایی ثبت نشده است. بیشتر کشته شدگان، مرد بودند؛ البته به فهرست کشته شدگان مورد نظر، آن دسته از زنان، کودکان و سالمندانی که از سختی و گرسنگی، درگذشتند را نیز باید افزود. در منابع بهائی، عدد کشته شدگان کم و بیش، «۲۰٫۰۰۰ ( بیست هزار ) » تن، اعلام شده است. برخی از افراد قتل عام شدهٔ پیش گفته، بهائی بودند.
... [مشاهده متن کامل]
بابیت در سال ۱۲۶۰ قمری توسط سید علی محمد شیرازی ملقب به باب پدید آمد و پیروانی از تمامی قشرها و اصناف جامعه و از مناطق مختلف ایران به خود جذب کرد. سید علی محمد باب، خود را پیامبری جدید و بشارت دهندهٔ دینی که قرار است پس از او توسط «من یُظهِره الله» ( آنکه خداوند او را ظاهر خواهد ساخت ) ، ظاهر شود خواند و بارها در آثار خود به ظهور او اشاره کرد.
از هنگام پیدایش دین بابیه و بهائیت، مخالفت با بابی ستیزی و بهائی ستیزی از سوی عالمان دینی شیعه و حکومت قاجاریه آغاز شد.
در سال ۱۸۵۲ میلادی، پس از ترور نافرجام ناصرالدین شاه در تهران، عده ای از بابی ها اعدام شدند.
در طول این سال ها باب اعدام شده بود و عده ای از هوادارانش، به قصد انتقام، به ناصرالدین شاه در نیاوران در روز ۲۸ شوال ۱۲۶۸ هجری قمری تیراندازی کردند. این ترور نافرجام ماند و شاه در این سوء قصد فقط جراحاتی سطحی برداشت. با این حال وی فرمان قتل عام بابیان را صادر کرد. بسیاری از بابیان و حتی افرادی که مشکوک به بابی بودن بودند در یک کشتار دسته جمعی هولناک با سازماندهی علماء، دولتیان، شاهزادگان قاجار، دیوان سالاران و تاجران در ملاء عام به نحو فجیع شکنجه و اعدام شدند. میرزا آقاخان نوری برای کاهش احتمال انتقام دستور داده بود که قربانیان بین گروه های مختلف مانند نظامیان، نجیب زادگان و اساتید و شاگردان دارالفنون تقسیم شوند تا مسئولیت کشتار بین همگان تقسیم شود. بعضی را مانند سلیمان خان شمع آجین کردند، بعضی را به دم توپ بستند، بعضی را قطعه قطعه کردند، و بعضی را قبل از اعدام چشم از حدقه درآورند، یا پوست از پا کندند و بعد از فرو بردن در قیر داغ مجبور به دویدن کردند. چندین هزار نفر در این قتل عام کشته شدند.
تعداد دقیقی از بابی های کشته شده در دسترس نیست. یکی از پژوهش های متأخر، این عدد را کمی بیش از «۳٫۰۰۰ ( سه هزار ) » نفر، برآورد کرده است که بیشترشان در درگیری های طبرسی، نیریز و زنجان، کشته شدند. تعداد، احتمالاً از این مقدار، بیشتر است، به ویژه به دلیل اینکه نام ها و مسئلهٔ اعدام بابیانی که در سال ۱۸۵۲ کشته شدند، جایی ثبت نشده است. بیشتر کشته شدگان، مرد بودند؛ البته به فهرست کشته شدگان مورد نظر، آن دسته از زنان، کودکان و سالمندانی که از سختی و گرسنگی، درگذشتند را نیز باید افزود. در منابع بهائی، عدد کشته شدگان کم و بیش، «۲۰٫۰۰۰ ( بیست هزار ) » تن، اعلام شده است. برخی از افراد قتل عام شدهٔ پیش گفته، بهائی بودند.
