امپریالیسم آمریکا

امپریالیسم آمریکا (به انگلیسی: American imperialism) اصطلاحی است که به نفوذ سیاسی، اقتصادی، نظامی و فرهنگی ایالات متحده در سایر نقاط جهان اطلاق می گردد. مفهوم امپریالیسم آمریکا نخستین بار پس از جنگ آمریکا و اسپانیا در سال ۱۸۹۸ و انضمام فیلیپین به خاک آمریکا آوازه یافت.
توماس جفرسون در دههٔ ۱۷۸۰ منتظر سقوط امپراتوری اسپانیا بود: «...تا زمانی که جمعیت ما به قدر کافی پیشروی کنند تا آن را قطعه قطعه از آن ها بگیرند». در نتیجه سیدنی لنز، تاریخ نگار آمریکایی، اشاره می کند که «میل به گسترش - حتی به قیمت جان انسان های دیگر - به آغاز شکل گیری خود ایالات متحده باز می گردد.»
آثار و نتایجی که تحت عنوان «امپریالیسم فرهنگی» طبقه بندی می شوند، بدون آن که در سیاست های آشکار دولت جایی داشته باشند روی می دهند. استوارت کریتون میلر اظهار می دارد که خوشبینی و بی اطلاعی عموم مردم از سیاست عملی (Realpolitik) شناسایی خوی و رفتار امپریالیسمی آمریکا را با مشکل مواجه می کند. مقاومت در برابر اشغال مستقیم سرزمین های خارجی منجر به در پیش گرفتن سیاستِ اعمال نفوذ از طرق دیگر شده است. یکی از این روش ها فرمانروایی کردن بر دیگر کشورها از طریق جانشین وابسته است. در این کشورها دولت های نامحبوب داخلی فقط و فقط به سبب حمایت ایالات متحده از آن ها سرپا می مانند.
گسترش سرزمین هایی که تحت کنترل سیاسی و نظامی ایالات متحده بودند پس از جنگ جهانی دوم و در دوره ای که آلمان و اتریش در مه و ژاپن و کره در سپتامبر ۱۹۴۵ تسلیم و اشغال شدند و پیش از استقلال فیلیپین در ژوئیهٔ ۱۹۴۶ به بیشترین مقدار خود رسید.