الاصفاد

[ویکی الکتاب] ریشه کلمه:
صفد (۲ بار)

«أَصْفاد» جمع «صَفَد» (بر وزن نمد) و «صفاد» (بر وزن معاد) در اصل به معنای غل می باشد. بعضی گفته اند به خصوص آن «غل و زنجیری» را گویند که دست و گردن را به هم می بندد; یعنی به معنای قید و بند آمده است. (مانند دستبندها و پابندهایی که بر زندانیان می گذارند). بعضی از جمله «مُقَرَّنِینَ فِی الأَصْفادِ» «غل جامعه» را استفاده کردند و آن زنجیری بوده است که دستها را به گردن می بست; که با معنای «مُقَرَّنِین» که مفهوم نزدیکی را دارد متناسب است. این احتمال نیز داده شده که منظور از این جمله این است که آنها هر گروه در یک بند قرار داشتند.
به فتح (ص،ف) زنجیری که با آن دستها را به گردن می‏بندند (مجمع) علی هذا صفد با غلّ یکی است که غلّ را نیز در نهایه همین طور معنی کرده است. در قرآن مجید مکرّر آمده «الاغْلالُ فی اَعْتاقِهِمْ». صفاد به کسر (ص) نیز به معنی صفد است، جمع آن اصفاد می‏باشد. و ظاهراً مراد از مقرنین بسته شدن دستها بگردن هاست یعنی: گناهماران را در آن روز می‏بینی که در غل‏ها جمع شده‏اند و دستها بگردن‏ها بسته شده است. در واقع تقرین میان دستها و گردن هاست نظیر . احتمال دارد: مراد به هم بسته شدن کفّار باشد وآن در صورتی است که صفد به معنی مطلق زنجیر باشد چنانکه در صحاح و اقرب آن را آن را وثاق گفته است. ولی معنای اولی درست‏تر است که غلّ و صفد به یک نفر پیچیده می‏شوند در نهج البلاغه خطبه 222 هست «و اُجَّرَ فی الْاَغْلالِ مُصَفَّداً». . ظاهر آن است که سلیمان صلی اللّه علیه و آله و سلم دست و گردن شیاطین را به هم بسته بود.