ایسا

آن ده انسان های ملکوتی یا آسمانی هرکدام با نام های خاص و ویژه خود، در طول این سفر بسیار طولانی و دایره وار دنیوی، مقطعی، نزولی و صعودی محتوای کیهان یا جهان بین دو بهشت برین متوالی یعنی بین مبدء و معاد حقیقی و واقعی ( منظور از دیدگاه علمی و نه دینی ) در طول هم و پشت سر همدیگر و بطور سلسله وار در ۱۰ عالم یا دنیا زیر سقف ۱۰ آسمان و روی ۱۰ کره زمین به ظهور و پیدایش نمیرسند بلکه در ۷ عالم یا دنیا زیر سقف ۷ آسمان و روی ۷ کره زمین و آنهم هرکدام نه فقط یک یا دو یا صد و یا هزار و یکبار بلکه هرکدام دقیقا به تعداد یک هفتم کلیه ی حلقه های زنجیره دایره وار علت و معلول ضروری و واقعی و یا به عبارتی دیگر به تعداد یک هفتم کلیه ی کنگره های سلسله دایره وار دهّر ها در مدارات، مراتب یا درجات فراوان تکاملی بین دو حد دنیوی؛ یکی نهایت نقصان و امکان اخس در پائین ترین حالت نشئگی طبیعی و دیگری نهایت کمال و امکان اشرف دنیوی در بالاترین حالت نشئگی طبیعی تا رجعت یا بازگشت به همان نظام احسن و اشرف آفرینش اولیه در معاد یعنی در پایان این سفر دایره وار پس از وقوع آخرین مهبانگ بدون رستاخیز یا برانگیخته شدن اموات یا مردگان از قبور یا گورها.
این سفر دایره وار فقط از یک راه و به یک روش مطلق، معقول و منطقی طی می شود که به خود خدای حقیقی و واقعی تعلق دارد ( و نه به جوهر ملاصدرا ) به عنوان کل کیهانی یا جهانی بهمراه کلیه مخلوقات زنده و غیر زنده به عنوان اجزای لاینفک و جدائی ناپذیر وی. این راه و روش عبارت است گردش دایره وار وقوع مهبانگ های هفتگانه بر اثر نوسانات خودکار و متوالی انبساط و انقباض در چهارچوب طرح مطلق آفرینش و بر اساس قوانین جاودانه و آئین نامه های اجرایی ثابت و پایدار و تغییر ناپذیر آن.
این هفت دنیا از آغاز سفر و تا پایان آن در ظهورات یا پیدایشات متوالی همیشه پنج تا روحی - روانی خواهند بود با بذر قابل رشد مادی و دو تا مادی - روانی با بذر قابل رشد روحی.
خود ما افراد انسانی ( منجمله بقیه موجودات ) در طول این سفر همیشه در همین دنیای مادی - روانی با بذر قابل رشد روحی در مدارات یا درجات فراوان تکاملی از مادر متولد میشویم و عشق و زندگی های دنیوی خود را تجربه و سپری می نمائیم و آن نیمزوج های آسمانی و جاودانه با جنسیت معکوس خاص و ویژه هر فرد انسانی در طول این دنیا ( قبل و پشت سر ) و از خمیر مایه همین دنیا و در دنیای دیگر مادی - روانی با بذر قابل رشد روحی از مادر متولد میشوند و مثل هر کدام از ما عشق و زندگی های دنیوی خود را تجربه و سپری می نمایند. اما در طول این سفر همیشه پس از مرگ بدن ، عشق و زندگی های برزخی - رویائی خود را در نهایت کمال ایده آل خوبی و زیبایی با کمیت و کیفیت بهشت برین در کنار همدیگر ( در کنار آن هشت عضو دیگر خانواده خودی در سراها، قصر ها یا کاخ های طلائی رنگ و پنتاگونی شکل یا پنج ویلائی ملکوتی ) تجربه می نمایند و آنهم هرکدام تا لحظه بسته شدن مجدد نطفه در رحم مادر و بیداری و تولد دوباره ( همیشه حدود نُه ماه بعد ) در دنیای خاص و ویژه خویش در مداری برتر و کمال یافته تر از قبل و نه تا وقت رسیدن به معاد و برپائی قیامت کبری و فصل برداشت محصول در آخرت بر اساس تصویر آسمانی - وحیانی - قرآنی در قالب سه کلمه به شکل《دنیا - برزخ - آخرت》که یک راه بسیار کوتاه و میان بُر بیش نبوده و نمی باشد.
نام چنگیز ملقب به خانِ خونخوار هم از دیدگاه والدین وی یک نام زیبا بوده.
هر فرد انسانی فقط پس از مرگ، آن نام آسمانی خود را بیاد خواهد آورد. یاد آوری آن نام های ملکوتی ( نام کلیه موجودات و پدیده ها و امورات ) در طول زندگی دنیوی محال و غیر ممکن می باشند.
نام ابراهیم با حروف لاتین به شکل Abraham با تلفظ آبراهام از سه کلمه فارسیِ سومری به شکل زیر ساخته شده: Ab rah am با تلفظ آب راه ام، که از دیدگاه پدر یا مادر به معنای زیر بوده : آب یا توشه نوشیدنی راه من. و نه به معنای پدر اقوام یهود و عرب.
نام وی در دوران کودکی و نوجوانی ابرام ( Abram ) بوده که از دو کلمه فارسی ساخته شده : Abr am با تلفظ اَبر ام، در زبان پدر یا مادر به معنای : ابرِ من. ابر سایه بخش در فصل گرما و باران بخش در پاییز و بهار به مزارع.
از دیدگاه فردی من ( با نام های مستعار قدیمی از قبیل قندی و . . . ) ایده کانونی یا فکر و خیال و تصور مرکزی هر آئین و دینی بیان حقیقت نبوده و نمی باشد بلکه زنده ماندن نام بنیانگذار آئین و دین و مخترع یوغ سنگین یا سبک شریعت ( و زنده ماندن نام خدا به زبان پدری و مادری وی ) در ذهن و زبان و خط و خاطره انسان بخصوص پیروان و به ویژه در حافظه تاریخ متاثر از شعله های آتش سوزان شهوات غریزه نام آوری و شهرت طلبی.
تبدیل نام فارسی ایسا ( و خیلی از نام های دیگر مندرج در تَورا ( تورات ) قوم یهود و ایوانگلی های چهارگانه چهارگانه ( اناجیل اربعه ) اقوام مسیحی به عیسی در قرآن شاید با هدف و نیت گمراه نمودن پارسی زبانان اواخر دوران امپراتوری ساسانی و آیندگان آنان تا به امروز و تا آینده های دور دست صورت گرفته بوده باشد به نفع نام محمّد و یوغ شریعت محمّدی در میدان رقابت های سرسختانه با نام موسا ( موسی ) و یوغ سنگین شریعت وی تحت عنوان قانون و نام ایسا ( عیسی ) و یوغ به اصطلاح سبک شریعت وی با دو عنوان ؛ یکی نجات و دیگری شفا و منجمله نام های بودّا و زرتشت.
حال یا از طرف الله و به امر و خواست وی و از طریق ابلاغ وحی توسط جبرئیل ( همان گابریئل ماریائی یا مریمی ) به گوش سر و دل مبارک پیامبر و یا از طرف خود وی.
نام محمّد ( نه فقط نام پیامبر اسلام بلکه نام پسرانه محمّد ) با حروف لاتین به شکل Mohmmad از سه کلمه به شکل زیر ساخته شده : Mo ham mad با تلفظ مو هم ماد، یعنی من هم ماد هستم یا به قوم ماد تعلق دارم. این نام پسرانه به احتمال قریب به یقین توسط مهاجرین قوم ماد به سرزمین های شام و حجاز و کنعان بر روی فرزندان پسر نهاده شده که حداقل یادی از قوم ماد در زبان و خط و خاطره انسان و تاریخ زنده بماند. پس از تصرف اکباتان پایتخت دولت ماد و سقوط آخرین پادشاه آنان توسط فرمانرویان قوم پارس یعنی هخامنشیان.
نام شهر مدینه هم در اصل و ریشه به شکل " ماد اینه " تلفظ و بیان میشده به معنای زیر : این شهر توسط طراحان و معماران و بنایان دولت ماد احداث گردیده.
آدَم با حروف لاتین به شکل Adam با تلفظ آدام در زبان های غربی گویا اولین بینش و باور حقیقی بوده که در زبان و فرهنگ قوم سومر برای اولین بار به پیدایش رسیده و به معنای زیر بوده : دَم آسمانی که در کلیه جهات مکانی و بیمکانی بسوی بیکرانی و بیشماری و در طول زمان و بیزمانی بسوی آینده ی بی پایان، گرمای زندگی بخش آن هرگز به سردی نمی گراید و شعله های آتش آن هیچگاه خاموش نمی شوند.
این بینش و باور حقیقی قبل از تولد نوح موجود بوده و والدین وی نام فرزند خود را در رقابت با آن به شکل نوآه
( Noah ) انتخاب نموده که به معنای آه یا دَم نو بوده در مقایسه با آه یا دَم قدیمی یعنی آدم.
هزاران سال بعد موسا آن بینش و باور حقیقی را بصورت نام بر اولین مرد به اصطلاح آفریده شده توسط یَهوَه در باغچه فسقلی بهشت تحت عنوان ( Garten Eden با تلفظ گارتِن اِدِن به زبان آلمانی ) نهاده و مسیر اندیشه یا فکر و خیال و تصور انسان را این چنین ژرف و راست نشدنی بسوی گمراهی کج نموده است و پس از وی ایسا و محمّد هم هر کدام به سهم خود آن گمراهه روی را عمق بیشتری بخشیده و ادامه داده اند که تاکنون و تا آینده های دور دستی ادامه خواهد یافت تحت عنوان صراط المستقیم یا راه راست.
آدمیان ، آدامیان و یا آدامیست ها به معنای فرزندان آدم نمی باشد بلکه پیروان آئین آدام یا آدام. و آدام هم فارسی بوده به معنای دام یا تله آسمانی یعنی فریب خوردن حوا و آدم توسط شیطان در قالب یک مار و سپس گاز زدن به سیب ( مثل لوگو یا سمبل تجاری کمپانی اپل ) از درخت ممنوعه شناخت.
این همه به یاد آیسا.