آپولو طرح. آپولو، طرح (Apollo project)
آپولو، طرح
طرح فضایی ایالات متحده برای فرود انسان بر کرۀ ماه. این طرح در ۲۰ ژوئیۀ ۱۹۶۹ محقق شد. در این تاریخ، نیل آرمسترانگبا ادوین آلدرینبرای نخستین بار بر ماه پا گذاشتند؛ مایکل کالینز، که در این سفر با آنان بود، در واحد فرمان مدارپیما باقی ماند. این طرح را رئیس جمهور کندیدر ۱۹۶۱ اعلان کرد. ساترن۵ ، قدرتمندترین موشک جهان، برای پرتاب فضاپیمای آپولو که حاصل سه سرنشین بود، ساخته شد. با قرارگرفتن فضاپیما در مداری بر گرد ماه، دو فضانورد باید با واحد ماه نورد فضاپیما بر سطح ماه فرود می آمدند تا علاوه بر گردآوردن سنگ های نمونه، آزمایش هایی نیز انجام دهند و داده های حاصل را به زمین ارسال کنند. آپولو ۱۱، پس از سه پرواز مقدماتی برای نخستین بار بر ماه فرود آمد (۱۹۶۹). پنج فرود سرنشین دار دیگر نیز صورت گرفت که آخرین آن ها در ۱۹۷۲ بود. هزینۀ این طرح در مجموع بالغ بر ۲۴میلیارد دلار بود. در جریان بازبینی مقدماتی زمینی آپولو ۱، سه خدمۀ آن براثر آتش سوزی در ۲۷ ژانویۀ ۱۹۶۷ جان باختند. آپولو ۴ در ۹ نوامبر ۱۹۶۷، در مداری به دور زمین به گردش درآمد و برای نخستین بار از موشک ساترن استفاده شد (← موشک ساترن). آپولو ۷ نخستین مأموریت سرنشین دار آپولو را به عهده داشت و در ۱۱ اکتبر ۱۹۶۸ در پرتابی آزمایشی در مداری به دور زمین به گردش درآمد. آپولو ۸ در ۲۱ دسامبر ۱۹۶۸ پرتاب شد و نخستین موشکی بود که سرنشینی را به مدار ماه برد. آپولو ۹ در ۳ مارس ۱۹۶۹ پرتاب، و واحد ماه نورد آن در مداری بر گرد زمین آزمایش شد. آپولو ۱۰ در ۱۸ مۀ ۱۹۶۹ پرتاب شد و واحد ماه نورد آن آزمایش موفقی در فاصلۀ ۱۴.۵کیلومتری سطح ماه داشت. آپولو ۱۱ در ۱۶ ژوئیۀ ۱۹۶۹ پرتاب شد. در ۲۰ ژوئیۀ ۱۹۶۹، آرمسترانگ و آلدرین واحد ماه نشینِ ایگلرا در ناحیه ای موسوم به دریای آرامشبر سطح ماه فرود آوردند. آرمسترانگ ناگزیر بود که فرود را دستی انجام دهد، زیرا سامانۀ هدایت خودکار، سفینه را به ناحیه ای سنگلاخ هدایت می کرد. آرمسترانگ به هنگام فرود اعلام کرد: «این جا پایگاه دریای آرامش. ایگل فرود آمده است». واحد ماه نورد ۲۲ ساعت بر سطح ماه ماند. آن دو در این مدت چندین نمونه سنگ گردآوری کردند، آزمایش هایی انجام دادند، و پرچم ایالات متحده را برافراشتند. پس از آن، واحد ماه نورد با لرزشی مختصر دوباره به واحد فرمان ملحق شد و بدون اِشکال به زمین بازگشت. فضانوردان بعد از فرودآمدن در دریا با اقدامی احتیاطی دربرابر بیماری های ناشناختۀ ماه، مدتی در قرنطینه به سر بردند. آپولو ۱۲ در ۱۴ نوامبر ۱۹۶۹ پرتاب شد. به رغم آن که دوبار آذرخش به آن اصابت کرد، فرود موفقیت آمیز دیگری بر سطح ماه صورت گرفت. آپولو ۱۳ برای سومین فرود در سطح ماه در نظر گرفته شده بود. در ۱۱ آوریل ۱۹۷۰، با سه سرنشین، جان سوئیگرت، فرِد هِیزو جیمز لاوِل، پرتاب شد. در سومین روز عملیات، سوئیگرت به پایگاه هیوستونگزارش کرد «ظاهراً با مشکل روبه روییم». نقصی الکتریکی موجب انفجار در یکی از مخزن های اکسیژن شده بود و برق و اکسیژنِ واحد فرمان قطع شد. به این علت، فرود طراحی شده لغو شد و موشک پیش از بازگشت به زمین، به دور ماه به گردش درآمد. سرنشینان از واحد ماه نشین دلو (صورت فلکی)به منزلۀ «قایق نجات» استفاده کردند. آن ها برای صرفه جویی در برق، ناگزیر دمایی در حدود انجماد را تحمل کردند، در آن شرایط خواب تقریباً ناممکن بود. تلاش برای بازگشت به زمین با سفینۀ ازکارافتاده ممکن بود به فاجعه بیانجامد، اما سرنشینان در ۱۷ آوریل سالم در دریا فرود آمدند. آپولو ۱۴ در ۳۱ ژانویۀ ۱۹۷۱ پرتاب شد و به فرماندهی فضانورد امریکایی، اَلن شپرد، در ۵ فوریه به ماه رسید. در ۸ فوریه با سنگ های نمونه گیری شده از ماه به زمین بازگشت. آپولو ۱۵ در ۲۶ ژوئیۀ ۱۹۷۱ پرتاب شد. نخستین وسیلۀ نقلیۀ سطح ماه، با نام «مه پیما»، را در ماه به کار برد. آپولو ۱۶ در ۱۶ آوریل ۱۹۷۲ پرتاب شد. هیئت اعزامی با برجاگذاشتن رکورد ۷۱ ساعت و ۲ دقیقه اقامت در ماه، مقداری خاک و سنگ گردآوری کرد. آپولو ۱۷ در ۷ دسامبر ۱۹۷۲ پرتاب شد و آخرین آپولویی بود که بر ماه فرود آمد. این آپولو از منظر زمین شناسی به مطالعۀ تفصیلی کرۀ ماه پرداخت و مقدار زیادی خاک و سنگ با خود همراه آورد.
آپولو، طرح
طرح فضایی ایالات متحده برای فرود انسان بر کرۀ ماه. این طرح در ۲۰ ژوئیۀ ۱۹۶۹ محقق شد. در این تاریخ، نیل آرمسترانگبا ادوین آلدرینبرای نخستین بار بر ماه پا گذاشتند؛ مایکل کالینز، که در این سفر با آنان بود، در واحد فرمان مدارپیما باقی ماند. این طرح را رئیس جمهور کندیدر ۱۹۶۱ اعلان کرد. ساترن۵ ، قدرتمندترین موشک جهان، برای پرتاب فضاپیمای آپولو که حاصل سه سرنشین بود، ساخته شد. با قرارگرفتن فضاپیما در مداری بر گرد ماه، دو فضانورد باید با واحد ماه نورد فضاپیما بر سطح ماه فرود می آمدند تا علاوه بر گردآوردن سنگ های نمونه، آزمایش هایی نیز انجام دهند و داده های حاصل را به زمین ارسال کنند. آپولو ۱۱، پس از سه پرواز مقدماتی برای نخستین بار بر ماه فرود آمد (۱۹۶۹). پنج فرود سرنشین دار دیگر نیز صورت گرفت که آخرین آن ها در ۱۹۷۲ بود. هزینۀ این طرح در مجموع بالغ بر ۲۴میلیارد دلار بود. در جریان بازبینی مقدماتی زمینی آپولو ۱، سه خدمۀ آن براثر آتش سوزی در ۲۷ ژانویۀ ۱۹۶۷ جان باختند. آپولو ۴ در ۹ نوامبر ۱۹۶۷، در مداری به دور زمین به گردش درآمد و برای نخستین بار از موشک ساترن استفاده شد (← موشک ساترن). آپولو ۷ نخستین مأموریت سرنشین دار آپولو را به عهده داشت و در ۱۱ اکتبر ۱۹۶۸ در پرتابی آزمایشی در مداری به دور زمین به گردش درآمد. آپولو ۸ در ۲۱ دسامبر ۱۹۶۸ پرتاب شد و نخستین موشکی بود که سرنشینی را به مدار ماه برد. آپولو ۹ در ۳ مارس ۱۹۶۹ پرتاب، و واحد ماه نورد آن در مداری بر گرد زمین آزمایش شد. آپولو ۱۰ در ۱۸ مۀ ۱۹۶۹ پرتاب شد و واحد ماه نورد آن آزمایش موفقی در فاصلۀ ۱۴.۵کیلومتری سطح ماه داشت. آپولو ۱۱ در ۱۶ ژوئیۀ ۱۹۶۹ پرتاب شد. در ۲۰ ژوئیۀ ۱۹۶۹، آرمسترانگ و آلدرین واحد ماه نشینِ ایگلرا در ناحیه ای موسوم به دریای آرامشبر سطح ماه فرود آوردند. آرمسترانگ ناگزیر بود که فرود را دستی انجام دهد، زیرا سامانۀ هدایت خودکار، سفینه را به ناحیه ای سنگلاخ هدایت می کرد. آرمسترانگ به هنگام فرود اعلام کرد: «این جا پایگاه دریای آرامش. ایگل فرود آمده است». واحد ماه نورد ۲۲ ساعت بر سطح ماه ماند. آن دو در این مدت چندین نمونه سنگ گردآوری کردند، آزمایش هایی انجام دادند، و پرچم ایالات متحده را برافراشتند. پس از آن، واحد ماه نورد با لرزشی مختصر دوباره به واحد فرمان ملحق شد و بدون اِشکال به زمین بازگشت. فضانوردان بعد از فرودآمدن در دریا با اقدامی احتیاطی دربرابر بیماری های ناشناختۀ ماه، مدتی در قرنطینه به سر بردند. آپولو ۱۲ در ۱۴ نوامبر ۱۹۶۹ پرتاب شد. به رغم آن که دوبار آذرخش به آن اصابت کرد، فرود موفقیت آمیز دیگری بر سطح ماه صورت گرفت. آپولو ۱۳ برای سومین فرود در سطح ماه در نظر گرفته شده بود. در ۱۱ آوریل ۱۹۷۰، با سه سرنشین، جان سوئیگرت، فرِد هِیزو جیمز لاوِل، پرتاب شد. در سومین روز عملیات، سوئیگرت به پایگاه هیوستونگزارش کرد «ظاهراً با مشکل روبه روییم». نقصی الکتریکی موجب انفجار در یکی از مخزن های اکسیژن شده بود و برق و اکسیژنِ واحد فرمان قطع شد. به این علت، فرود طراحی شده لغو شد و موشک پیش از بازگشت به زمین، به دور ماه به گردش درآمد. سرنشینان از واحد ماه نشین دلو (صورت فلکی)به منزلۀ «قایق نجات» استفاده کردند. آن ها برای صرفه جویی در برق، ناگزیر دمایی در حدود انجماد را تحمل کردند، در آن شرایط خواب تقریباً ناممکن بود. تلاش برای بازگشت به زمین با سفینۀ ازکارافتاده ممکن بود به فاجعه بیانجامد، اما سرنشینان در ۱۷ آوریل سالم در دریا فرود آمدند. آپولو ۱۴ در ۳۱ ژانویۀ ۱۹۷۱ پرتاب شد و به فرماندهی فضانورد امریکایی، اَلن شپرد، در ۵ فوریه به ماه رسید. در ۸ فوریه با سنگ های نمونه گیری شده از ماه به زمین بازگشت. آپولو ۱۵ در ۲۶ ژوئیۀ ۱۹۷۱ پرتاب شد. نخستین وسیلۀ نقلیۀ سطح ماه، با نام «مه پیما»، را در ماه به کار برد. آپولو ۱۶ در ۱۶ آوریل ۱۹۷۲ پرتاب شد. هیئت اعزامی با برجاگذاشتن رکورد ۷۱ ساعت و ۲ دقیقه اقامت در ماه، مقداری خاک و سنگ گردآوری کرد. آپولو ۱۷ در ۷ دسامبر ۱۹۷۲ پرتاب شد و آخرین آپولویی بود که بر ماه فرود آمد. این آپولو از منظر زمین شناسی به مطالعۀ تفصیلی کرۀ ماه پرداخت و مقدار زیادی خاک و سنگ با خود همراه آورد.
wikijoo: آپولو،_طرح