آویز

۱ - ( اسم ) در کلمات مرکب بمعنی آویزنده آید : دست آویز دل آویز گلاویز. ۲ - ( اسم ) منشور و غیر آن از بلور و مانند آن که بر جارها و لاله ها و چلچراغها آویزند برای زینت . ۳ - آنچه از احجار کریمه مانند الماس و زمرد و غیره بر حلق. گوشواره آویزند . ۴ - جنگ پیکار نبرد . یا آویز و گریز . جنگ کردن در حال عقب نشینی جنگ و گریز . ۵ - منگوله شرابه پش فش . ۶ - گیاهی از تیر. موردیها جزو جدا گلبرگها که بطور زینتی کاشته میشود و گل آن برنگ قرمز و بشکل زنگ است گل آویز گل گوشواره .
[hanger] [حمل ونقل درون شهری-جاده ای] قطعه ای که اتاقک یا صندلی یا سایر افزاره های حمل مسافر را به بافۀ کِشنده/ کابل کِشنده متصل می کند

[pendulum suspension] [حمل ونقل درون شهری-جاده ای] نوعی سامانۀ تعلیق بالاسری برای اتوبوس های برقی که انعطاف پذیری بیشتر به بافه / کابل و سرعت بیشتر به اتوبوس به ویژه در قوس ها می بخشد

[pendant sulphidic] [شیمی، مهندسی بسپار] گروهی شیمیایی بر پایۀ گروه های سولفیدی که در کائوچوی طبیعی پخت شده با گوگرد وجود دارد

[pendant unsaturation] [شیمی، مهندسی بسپار] زنجیری جانبی در یک بسپار که دارای پیوند دوگانه است

[ گویش مازنی ] /aaviz haakerden/ آویزان کردن

جنگ و گریز کر و فر

بخت آویزنده بخت رسان .

ستیزنده به بدی چنگ زننده .

واژونه آویختن چنانکه قصاب بز را بر قناره آویزد یا نام فنی از کشتی .

۱ - (ص فا.) در ترکیب با برخی کلمات معنی آویزنده می دهد: دست آویز، دل آویز. ۲ - ( اِ.) جنگ ، نبرد. ۳ - جواهری که بر حلقة گوشواره بیاویزند. ۴ - بلور و مانند آن که برای زینت به چلچراغ بیآویزند. ۵ - منگوله ، شرابه . ۶ - گیاهی زینتی با گل های قرمز.

( ~.) (اِ.) تعویذی که برای دفع چشم زخم درست کنند.

(شَ) (اِمر.) = شباویز: مرغ حق ، پرنده ای که شب هنگام از شاخه درختان آویزان می شود و می خواند.

( ~ِ شَ) (اِمر.) چوک ، مرغ حق ، پرنده ای است شبیه جغد که خود را از درخت آویزان می کند و پی درپی فریاد می کشد.

۱. آنچه از چیز دیگر آویخته شده باشد.
۲. زیورآلاتی مانند گوشواره، گردن بند، دستبند، و امثال آن.
۳. (صفت) آویخته شده.
۴. (بن مضارعِ آویختن) = آویختن
۵. آویزنده (در ترکیب با کلمۀ دیگر): دست آویز، دل آویز، گلاویز.
۶. آویخته شده (در ترکیب با کلمۀ دیگر): حلق آویز.
۷. (اسم، اسم مصدر) [قدیمی] جنگ، پیکار، نبرد: غمین گشت و آهنگ آویز کرد / از آن پس که از جنگ پرهیز کرد (فردوسی۲: ۴۲۲).

۱. نقابی بافته شده از موی اسب که زنان مسلمان آن را در کوچه و بازار به چهرۀ خود می زدند، پیچه.
۲. نقابی که از تسمههای باریک درست کنند و جلو چشمان اسب آویزان کنند.
۳. تعویذ، چشمارو، باطل السحر: سِحرِ چشمان تو باطل نکند چشم آویز / مست چندان که بپوشند نباشد مستور (سعدی۲: ۴۵۴).

نوعی شکنجه که شخص مجرم را از دو انگشت بزرگ پا آویزان کنند.

رجوع شود به:طومار نقاشی

گردنبند

گوشه ، لخته ، خاج ، اویز ، نرمه ، بخشی از عضله یا مغز

بدار زدن ، اویز ، اعدام ، چیز اویخته شده ، در حال تعلیق

حلقه ، گوشواره ، اویز

نرمه گوش ، اویز ، دامن ، گوشت اویخته ، لبه اویخته کلاه