آواشناسی

/'AvASenAsi/

معنی آواشناسی به فارسی

آواشناسی

[phonetics] [زبان شناسی] مطالعۀ علمی آواهای زبان

آواشناسی تولیدی

[articulatory phonetics] [زبان شناسی] شاخه ای از آواشناسی که به مطالعۀ نحوۀ تولید آواها در دستگاه گفتار انسان می پردازد

آواشناسی زبرزنجیری

[suprasegmental phonetics] [زبان شناسی] شاخه ای از آواشناسی که در آن ویژگی های زبَرزنجیری گفتار مطالعه می شود

آواشناسی شنیداری

[auditory phonetics] [زبان شناسی] شاخه ای از آواشناسی که به مطالعۀ درک و پردازش آواها می پردازد

آواشناسی صوتی

[acoustic phonetics] [زبان شناسی] شاخه ای از آواشناسی که به مطالعۀ خصوصیات امواج صوتی آواهای گفتار می پردازد متـ . آواشناسی فیزیکی

آواشناسی فیزیکی

[زبان شناسی] ← آواشناسی صوتی

آواشناسی قانونی

[forensic phonetics] [زبان شناسی] شاخه ای از آواشناسی که در آن از روش های آواشناختی برای بررسی و تشخیص جُرم استفاده می شود

معنی آواشناسی در فرهنگ معین

آواشناسی

(شَ) (حامص .) صوت شناسی ، مطالعه و توصیف علمی آواهای زبان .

آواشناسی در دانشنامه ویکی پدیا

آواشناسی

آواشناسی شاخه ای از زبان شناسی است که مطالعه اصوات گفتار انسان را تشکیل می دهد و با خواص فیزیکی اصوات گفتاری (آواها) ارتباط دارد که عبارتند از: تولید فیزیولوژیکی آن ها، خواص آکوستیک، درک مخاطب و وضعیت نروفیزیولوژیکی. از سوی دیگر، واج شناسی به تعیین مشخصات گرامری چکیده سیستم های اصوات مربوط می شود.
آواشناسی تفصیلی به تفصیل گفتار مربوط می شود؛ یعنی موقعیت، شکل و حرکت تفصیل دهنده ها یا اعضای گفتاری مانند لب ها، زبان و تاهای دهانی
آواشناسی آکوستیک با آکوستیک گفتار ارتباط دارد: خواص طیف سنجی امواج صدای تولید شده توسط گفتار مانند فرکانس، شدت و ساختار هارمونیک آن ها.
آواشناسی ممیزی با درک گفتار متناسب است: درک، دسته بندی و شناسایی اصوات گفتاری و نقش سیستم ممیزی و مغز در این فرایند.
آواشناسی در سال ۲۵۰۰ پیش از میلاد مسیح در هند باستان مورد مطالعه قرار گرفته و تعریف پانینی از مکان و طرز گفتار اصوات صامت در قرن پنجم پیش از میلاد مسیح به سانسکریت برمی گردد. امروزه الفبای هندی اصلی، حروف صمات خود را مطابق با دسته بندی پانینی منظم کرده اند. یونانیان باستان نیز نخستین افرادی تلقی می شوند که یک سیستم نوشتاری را برای الفبای آوایی ارائه کردند. آواشناسی مدرن با الکساندر ملویل بل آغاز شد که کتاب «گفتار مرئی» او سیستمی از نشانه های دقیق را برای نوشتن اصوات گفتاری فراهم می نمود. مطالعه آواشناسی در اواخر دهه نوزدهم به سرعت رشد کرد که بخشی از آن ناشی از ابداع آواسنج (فنوگراف) بود که اجازه می داد تا سیگنال گفتار ثبت شود. آواشناسان قادر بودند چندین بار سیگنال گفتار را بازپخش کرده و از فیلترهای آکوستیک برای آن سیگنال استفاده نمایند. اما برای انجام این کار باید قادر به استنتاج دقیق تری در مورد طبیعت آکوستیک سیگنال گفتار می بودند. لودیمار هرمان با استفاده از آواسنج ادیسون خواص طیفی اصوات صامت و صدادار را بررسی کرده و در این مقالات بود که اصطلاح «مرکب» برای نخستین بار معرفی شد. همچنین هرمان صداهای ضبط شده صداداری را که با آواسنج ادیسون ساخته شده بود، در سرعت های متفاوتی بازپخش کرد تا نظریات تولید حروف صدادار ویلیس و ویتستون را آزمایش کند.
آواشناسی به عنوان یک رشته تحقیقاتی دارای سه شاخه اصلی است:
آوانگاری فونتیک سیستمی برای نو ...

آواشناسی آکوستیک را بخوانید.

چنانچه، معنی واژه بالا (برگرفته از دانشنامه ویکی پدیا)، نادرست یا مخالف قوانین جمهوری اسلامی ایران است، خواهشمند است گزارش دهید تا بررسی و حذف گردد => [گزارش]

آواشناسی در دانشنامه آزاد پارسی

آواشناسی (phonology)
مطالعۀ اصوات گفتار. این علم با تولید اصوات (آواشناسی تولیدی۱)، خصوصیات آکوستیک آن ها (آواشناسی آکوستیک۲)، و چگونگی ترکیب شان، منظور ساختن هجاها، کلمات، و جملات (آواشناسی زبانی۳) سروکار دارد. اولین آواشناسان، محققان هندی بودند (ح ۳۰۰پ م) که کوشیدند تلفظ متون مقدس سانسکریت۴ را حفظ کنند. یونانیان باستان به منزلۀ اولین مبدعان نظام نوشتاری براساس الفبای آواشناختی شناخته می شوند. آواشناسی مدرن (نوین) را اَلِگزاندر ملویل بل۵ (۱۸۱۹ـ۱۹۰۵) مطرح کرد؛ کسی که در اثرش با نام گفتار هویدا۶ (۱۸۶۷)، نظام دقیق نشانه گذاری برای نوشتن اصوات گفتار را ارائه داد. در قرن ۲۰ زبان شناسان بر گسترش نظام و دستگاهی طبقه بندی شده تکیه کرده اند تا بتوانند مقایسه ای میان تمام اصوات گفتار انسان ارائه دهند. وظیفۀ دیگر آواشناسی مدرن، فرآیندها و روش های ذهنی درک و دریافت گفتار است.