آرامی
۱ - منسوب به آرام قومی از قبایل بدوی سامی نژاد سوریه که در جنوب فلسطین در پیرامون کویر و شرق رود اردن و بحر المیت میزیستند . از قرن ۱۴ ق . م . آرامیان به سر زمینهای متمدن همسایه خود ( سوریه و شمال بین النهرین ) روی آوردند و دست به غارت زدند . آنان در حدود ۱۲٠٠ ق . م . بر دمشق و حلب خیره شدند و دیگر شهریاران سوریه را از میان بردند و بمرور زمان در بازرگانی مهارت یافتند . ۲ - نام زبان قوم مذبور که از شعب زبانهای سامی است . ۳ - نام خط قوم مذبور در حدود ۱٠٠٠ ق . م . آرامیان الفبای فنیقی را برگزیده بکار بردند و هر جا رفتند این الفبا را رواج دادند .
( صفت ) منسوب به آرام .
قرار راحت
خطی است که آرامیها از عبری گرفته و باشکال مختلف در آورده اند .
[پزشکی] ← مراقبه
لهجه ای از زبان سامیان بدوی مشرق فرات
۱ - عدم آرام و سکون . ۲ - شتابندگی عجله . ۳ - بیقراری اضطراب . ۴ - ناامنی آشوب مقابل
آرامش .