آتش افروز

( اسم ) ۱- کسی که آتش را روشن کند. ۲ - کسی که در جشنها (مخصوصا جشن آخر سال و نوروز) خود را آرایش کند و آتش روشن سازد و شعل. آنرا در دهان خود فرو برد و بیرون آرد و بدین وسیله از مردم پول گیرد . ۳ - فتنه انگیز . ۴ - هر ماد. قابل اشتغال که از آن آتش روشن کنند آتشگیره آتش افروز .
موقد و گیراننده و روشن کننده آتش

( ~. اَ) (ص فا.) ۱ - کسی که در جشن ها مردم را سرگرم کرده ، آتش روشن می کند و شعلة آن را در دهان خود فرو می برد و بیرون می آرد، و از مردم پول می گیرد. ۲ - فتنه انگیز. ۳ - چیزی که با آن آتش روشن کنند، آتشگیره .

۱. هر چیزی که با آن آتش روشن کنند، آتش گیره.
۲. کسی که آتش بیفروزد، آن که آتش روشن کند.
۳. (صفت) [مجاز] فتنه انگیز.
۴. (اسم) کسی که در ایام عید نوروز آتش در دست می گیرد و شعلۀ آن را در دهان فرومی برد و با شوخی و مسخرگی از مردم پول می گیرد، حاجی فیروز.

آتش افروز ممکن است به یکی از موارد زیر اشاره داشته باشد:
آتش افروز (رمان)
آتش افروز (فیلم)
آتش باز (آتش افروز)
جواد آتش افروز

«آتش افروز» (انگلیسی: Firestarter) یک کتاب در ژانر مهیج و علمی–تخیلی اثر استیون کینگ است که در سال ۱۹۸۰ منتشر شده است.

آتش افروز (انگلیسی: Firestarter) فیلمی در ژانر اکشن، مهیج و علمی–تخیلی به کارگردانی مارک ال. لستر است که در سال ۱۹۸۴ میلادی منتشر شد.
Frank Capra, Jr.
دینو دلارنتیس

آتش افروزان بازیگران دوره گردی بودند با لباس های رنگارنگ زنگوله دار و صورتک که از دسته های توروزی خوان ها محسوب می شدند. اینان با رقص و آوازخوانی و پرداختن به طنز و هجو و لودگی، ضمن سرگرم کردن مردم، نوروز و بهار را نوید می دهد.

آتش اَفروز
نام گروهی از بازیگران و نوازندگان دوره گرد نوروزی خوانی و نیز نام یکی از افراد آن گروه که در نقاط مختلف ایران، از چند روز پیش تا چند روز پس از نوروز، با لباس های قرمز رنگ و کلاه بوقی منگوله دار، در حالی که چهرۀ خود را چون زنگیان به دوده سیاه می کردند، در کوی و برزن راه می افتادند و به مژدگانیِ فرارسیدن بهار، رقصان و آوازخوانان، جماعت را سرگرم می کردند و به خوش باشی مردم چیزی می گرفتند. کار آتش افروز، یکی از افراد این گروه، این بود که یا سرِ مشعل مشتعلی را که به دست داشت به دهان می برد و آتش آن را خاموش می کرد، یا نفتی را که در دهان نگه می داشت بر شعلۀ آتش می پاشید و آتش آن را تیزتر می کرد. دیگر افراد دسته هم، با دست و صورت و گردن سیاه کرده، مقداری خمیر روی سر می گذاشتند و روی آن را با پنبه و کهنۀ آغشته به نفت، مشتعل می کردند، سپس با ضرب دایره و تنبک، تصنیفی می خواندند. چنین پیداست که آتش افروزان، اعقابِ حاجی فیروزهای امروزی اند. گروهی منشأ این رسم را در اساطیر بین النهرین جسته اند؛ گروهی آتش افروز را به افسانۀ بازگشت سیاوش ربط داده اند؛ برخی برآن اند که این رسم ادامۀ رسم های سیاهان در دورۀ ساسانیان است؛ به گفتۀ جعفر شهری، حاجی فیروز از دورۀ «ارباب ـ نوکری و خواجه سرا نگهداری» به دورۀ ما راه یافته است. احمد شاملو آتش افروزان را غلامانی دانسته است که وظیفۀ برافروختنِ آتش را در شب چهارشنبه سوری برعهده داشته، و گاهی شبیه حاجی فیروز بوده اند. نیز ← کوسه برنشین؛ میر نوروزی؛ غولْ بیابانی

اشوبگر ، اتش زا ، اسباب بهم زدن مایعات ، اتش افروز

اتش افروز

اتش افروز

اتش افروز ، اتش زنه ، گیرانه ، فتیله فندک

اتش افروز ، فتنه جو ، فساد امیز ، اشتعالی

اتش افروز ، مشوق

اتش زا ، اتش افروز

اتش افروز ، اتش زنه ، گیرانه