یونجه

برایِ نمونه هایِ بیشتر از این واژه به
وَندیدادِ اوستا:
V. 5. 52, 53, 54 / V. 16. 6, 7/ V. 3. 4/ V. 9. 53 /V. 7. 35 و . . . .
یَشتِ اوستا:
Y. 8. 29
فرهنگِ اویم ایوک:
F. 4. g
نگاه بیندازید.
در زبانِ سانسکریت نیز واژه یِ " yava " آمده است و ترگویه ( =ترجمه ) یِ این واژه یِ آریایی به پهلوی " ژورتاک: žurtāk" بوده است.
واژه یِ " یَوَ: yava" یا "یَو:yao " در واژگانِ همیوخته ای بمانندِ " yao. karš " ( که در آن، karš همان " کِشت کردن، شخم زدن" است ) ، " yavō. fraϑah " و. . . نیز آمده است.
همچنین در زبانِ اوستایی واژگانِ " یَون - : - yaon " و " یَوَن: yavan" به چهایِ زیر بوده است:
1 - "غله زار" ( برابر با واژه یِ " Getreidefeld " از زبانِ آلمانی )
( در اینباره به سی روچَکِ اوستا ( =سی روزه اوستا ) : S. 1. 7 نگاه بیاندازید. )
2 - " غله دان، انبارِ غله" ( برابر با واژه یِ " Getreide - speicher" از زبانِ آلمانی )
( در اینباره به وَندیدادِ اوستا: V. 17. 3 نگاه بیاندازید. )
" یَون: yaon" یا " یَوَن: yavan" از زبانِ اوستایی برابر با واژگانِ " ژورتَک:žurtak " و " ژورت دان: žurt dān " از زبانِ پهلوی است.
در اینجا به روشنی می توان دید که " یون - " از واژه یِ " یونجه" برآمده از همین واژه یِ اوستاییِ " - yaon " و " - yavan " است که این نیز خود برگرفته از واژه یِ اوستاییِ "یَو - : - yao " و " یَوَ - : - yava" می باشد؛ پسوندِ " - جه" نیز همان پسوندِ پارسیِ " - چه" است.
نکته 1 :
واژه یِ " یون - " از " یونجه" در زبانِ اوستایی دارایِ دو تکواژ است؛ چراکه از " یَوَ:yava یا یَو:yao" ریشه گرفته است.
این درحالیکه است که چنین ریشه ای در زبانهایِ اَنیرانی همچون مغولی - شبه مغولی وجود ندارد و "یون" در این زبانها به خودیِ خود یک واژه است که فروکاهش پذیر به تکواژهایِ کوچکتر نیست؛ از اینرو این واژه ایرانی است و در زبانهای اَنیرانی "وامواژه" است.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
بررسیِ ریشه شناختیِ واژه یِ " جو" در زبانِ پارسی:
در زبانهایِ کهنِ ایران دگرگونیِ آواییِ " ی:y" و " ج:j" در آوایِ آغازینِ واژگان به فراوانی یافته می شود:
نمونه ها:
یادو ( اوستایی ) / جادو
یَشن ( اوستایی ) /جَشن
یاکَر ( اوستایی ) / جگَر
یوختَ ( اوستایی ) /جُفت
یوی ( yōy ) /جوی ( jōy )
و. . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
پَسگشتها:
1 - "وَندیداد اوستا"
2 - نبیگِ "سی روزه کوچک سی روزه بزرگ" ( دکتر دهدشتی )
3 - ستونهایِ 1265 تا 1268 از نبیگِ " فرهنگنامه زبان ایرانیِ کهن" ( کریستین بارتولومه )

بوده اند بسیار ماهر بوده اند ژانگ نوشته می خواسته بداند که مردم سغد چه علفی به اسبان تیزرو و چابک خود می دهند تا برای کشت سرزمین خودش شیوهء کشتوکار آن را یاد بگیرد آن علف چیزی جز یونجه نبوده است. https://depts. washington. edu/silkroad/texts/hantxt1. html#khotan جای بسیار شگفتی است برخی اینجا و آنجا کوشش می کنند واژه های ایرانی را به دیگران نسبت بدهند در حالیکه هنوز پای تورکان در آن زمان به منطقهء سغد و باکتریا نرسیده بود. اگر این علف میان تورکان کشت می شد چه نیازی بود این سپهسالار به سغد ( ایران ) سفر کند؟ اگر واژه ای در زبان تورکی مصرف می شود که همزمان در فارسی مصرف می شود نباید تندو زود نتیجه گیری کرد شاید این کلمه تورانی باشد. بسیاری از تورکزبانان از بازماندگان تورانیان هستند. تورانیان سرزمین آنها یا منطبق با سغد است یا چسبیده به آن. گرچه در اوستا هر دو یکی می باشند. باید رفت دید که در کتاب دیوان لغت تورک کاشغری چیزی یافت می شود یا نه. وگرنه تورکان که هیچ کتاب و نوشته و کتیبه ای از خود ندارند. تنها کتیبهء دشت ارخون از تورکان بجای مانده که آنهم در مغولستان است و دیگری دیوان لغت تورک محمود کاشغری.

👈لغت نامه دهخدا و ریشه یابی کلمه ؛
از یونت یعنی چهارپا که به اسب نسبت داردو آت شکل دیگر آن است
👈 یونت ( اسب ) ییجک ( خوردنی )
که در یونوچکه جغتایی مشهود هست.

( نگاه کنید رویه هایِ 1165 و 1166 از نبیگِ ( فرهنگ واژه های اوستا )

یونجه ترکی بوده و معادل آن در دری و اوردو اسپست است