گیج

این واژه در اصل پهلوی ست که به گفته ابن مقفع، زبان ری و دماوند و همدان و اصفهان و آذربایجان بوده است.
دو نمونه از کاربرد واژه گیج در سروده های پهلوی:
1 - در سروده ای از "بانو باغبان اردبیلی" از مریدان شیخ صفی الدین اردبیلی ( سده 7 - 8 ) که او را مخاطب قرار داده، این واژه را می بینیم:
دیره کین سر به سودای ته گیجی / دیره کین چش چو خونین اسره ریجی
دیره سر باستانه اچ ته دارم / خود نواجی کو وَربختی چو کیجی
چم پارسی:
دیرگاهی ست کین ( که این ) سر با سودای تو گیج است / دیرگاهی ست کین چشم چه خونین اشکی ریزد
دیرگاهی ست سر به آستان تو دارم / خود نمی گویی که او بدبخت چه کسی است؟
2 - این واژه به دیس "گیج و ویج" در دو بیتی بابا طاهر عریان ( سده 5 ) به زبان پهلوی - پارسی:
دلم از دست خوبان گیج و ویجه / مژه برهم زنم خونابه ریجه
دل عاشق مثال چوبِ تر بی / سری سوجه، سری خونابه ریجه
چم پارسی:
دلم از دست خوبان گیج و ویج است / مژه برهم بزنم خونابه ریزد
دل عاشق مانند چوب تر باشد / یک سرش سوزد، از سر دیگرش خونابه ریزد ( وقتی یک سرِ چوب تر می سوزه، سر دیگرش جلز ولز می کنه )
این واژه مانند هزاران واژه دیگر پهلوی - پارسی در زبان امروز آذربایگان، بازمانده از زبان نیاکان پهلوی زبان آن دیار است که سینه به سینه تا به امروز رسیده و حتا با چسبیدن پسوند به آن، نقش کارواژه ای ( فعلی ) نیز به خود گرفته است.