گوهر

Monadenlehre و Monadologie.
شاید جالب باشد بدانیم که nomad با تلفظ نومَید به زبان انگلیسی معادل Nomade و Nomadin با تلفظ های نُماده و نُمادین در زبان آلمانی ( اولی مذکر و دوی موئنث ) بصورت مفرد به فرد انسانی اطلاق میشود که از زندگی ایلیاتی برخوردار است. این احتمال شاید قریب به یقین باشد که لایب نیز ( لایبنیتس ) فیلسوف خرد گرای آلمان جای حروف m و n را عوض نموده و از این راه و به این روش یک واژه ی نو آفریده به شکل Monade و سپس همان معنای واژه ی یونانی با حروف لاتین به شکل monas با تلفظ موناز یا موناس به معنای واحدها یا یگانه های بسیط، ساده و پیوسته، بسته در خود، منحصر بفرد و مجهز به روح و روان و هوش به آن بخشیده و آنهم در میدان رقابت با تئوری یا نظریه ی اتمی دموکریت یونانی که از دیدگاه وی سنگ بنا ها یا آجر های ساده و تجزیه ناپذیر خمیرمایه ساختاری واقعیت و طبیعت محسوب میشده اند و آنهم بدون روح و روان و عقل و هوش. همچنین در میدان رقابت با جهان بینی مکانیکی عصر خود به خصوص مکانیک گرایی فلاسفه فرانسه و به ویژه در حل مسئله دو گانه انگاری دکارتی ( کارتزینی ) به شکل " بدن - روح" و شرح و توضیح چگونگی تاثیرات متقابل این دو بُعد یا دو پدیده بر همدیگر.
از دیدگاه فردی من، عصر، گوهر و یا جوهر نامیرا و جاودانه ی موجودات زنده نباتی و حیوانی و انسانی هیچ چیز دیگری نیستند غیر از نفوس مجرد یا من های آنها. عناصر اتمی مندرج در جدول مندلیف در دروس فیزیک و شیمی از نفس مجرد یا من برخوردار نیستند بلکه فقط نقش خمیر مایه ساختاری واقعیت و طبیعت را عهده دار میباشند. من خودم ( با نام های مستعار قدیمی از قبیل قندی و. . . . ) پیرو یا طرفدار متافیزیک روحی، روانی، عقلانی و هوشی فلاسفه ی ایده آلیست غرب و متافیزیک ذاتی یا ذات گرایانه ی حکیمان دینی خودمان نیستم بلکه متافیزک نفس مجرد یا متافیزیکِ " من " میباشم. از دیدگاه فردی من، هر فرد انسانی چه زن و چه مرد دارای یک نیمزوج ملکوتی یا آسمانی جاودانه خاص و ویژه خویش با جنسیت معکوس میباشد. در این زمینه ممکن است که از طرف گردشگران محترم اینترنتی در فضای مجازی و مراجعه کنندگان گرامی به این سایت ارزشمند، این سوال یا پرسش مهم، منطقی و معقول مطرح شود که آن نیمزوج ها در این لحظه ی جاودانه حال کجا هستند و از چه موجودیت و ماهیتی برخوردار اند و عشق و زندگی را چگونه تجربه میکنند؟ ارائه یک پاسخ معقول و منطقی و ساده و روشن در حال حاضر خارج از حیطه و توان این فرصت کوتاه میباشد.

• منابع ها. تاریخ ادبیات ایران، ذبیح الله صفا، خلاصه ج. اول و دوم، انتشارات ققنوس، ۱۳۷۴
• تاریخ ادبیات ایران، ذبیح الله صفا، خلاصه ج. سوم، انتشارات بدیهه، ۱۳۷۴
• حسن بیگ روملو، �احسن التواریخ� ( ۲ جلد ) ، به تصحیح�عبدالحسین نوایی، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، ۱۳۴۹. ( مصحح در پایان جلد اول شرح مفصل و سودمندی از فهرست لغات�ترکی�و�مغولی�رایج در متون فارسی از سده هفتم به بعد را نوشته است )
• فرهنگ فارسی، محمد معین، انتشارات امیر کبیر، تهران، ۱۳۷۵
• غلط ننویسیم، ابوالحسن نجفی، مرکز نشر دانشگاهی، تهران، ۱۳۸۶
• فرهنگ کوچک زبان پهلوی، دیوید نیل مکنزی، ترجمه مهشید فخرایی، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، تهران، ۱۳۷۹

گِوآر کم کم به ریخت گوهر درآمده.
گرچه واژه های گِو و کوه نیز می توانند همریشه باشند.

گوهر در نزد افلاطون، به جهان ایده ها یا مُثُل ( نظریه مثل ) تعلق داشت و جهان محسوس، سایه آنها به حساب می آمد و نمی توانست در جایگاه حقیقت ثابت و کلی، یعنی گوهر باشد.
جوهر در تفکر ارسطو به عالم محسوس بازگردانده می شود و جدایی میان عالم محسوس و معقول در هم فرو می ریزد.
ارسطو مثال و جوهر را نه در عالمی دیگر، بلکه در دل اشیاء مادی جستجو می کند و تفکر پیرامون شناسایی حقیقت و جوهر اشیاء را نیازمند به جدایی از محسوسات نمی داند، بلکه معتقد است با مراجعه به خود محسوسات، اندیشه قادر به استخراج حقایق خواهد بود.
در جهان بینی صوفی پنج عالم یا پنج مرتبهٔ وجودی شناخته شده است، که هر کدام از آنها نمایانگر وجهی وجودی از تجلی حقیقت محض ( the absolute Reality الحق ) می باشند.
• عالم ذات، ( the plane of Essence ) عالم الغیب المطلق، ( the absolute non - manifestation ) ، یا سّرالاسرار ( the Mystery of Mysteries ) .
• حضرت الوهیت، ( the Presence of Divinity ) عالم صفات و اسماء ( the plane of Attribute and the Names )
• حضرت ربوبیت، ( the Presence of Lordship ) عالم افعال ( the Plane of Actions )
• عالم امثال و خیال ( the plane of Images and Imagination )
• عالم مشاهده، و تجربیات محسوس ( the plane of the senses and sensible experience )
در نزد ابن عربی، عوالم در درون خود کلیتی ارگانیک دارند، اشیاء عالم پایین تر چون نمادها یا صور خیالی در خدمت عوالم بالاترند؛ لذا هر چه در عالم معمولی وجود دارد ( که پایین ترینِ حضرات الهی است ) «مثال» نمودی ( symbol - exemplification ) است برای چیزی که در عالم امثال ( Images ) می باشد، و هر چه در عالم امثال وجود دارد، صورتی است که حالتی از امور عالم اسماء و صفات را منعکس می کند، در حالی که هر صفتی جلوه ای از تجلی ذات الهی است. ذات الهی ( Divine Essence ) ، در الهیات مسیحی هم یکی از مفاهیم اعتقادی است.