کلوخ

• منابع ها. تاریخ ادبیات ایران، ذبیح الله صفا، خلاصه ج. اول و دوم، انتشارات ققنوس، ۱۳۷۴
• تاریخ ادبیات ایران، ذبیح الله صفا، خلاصه ج. سوم، انتشارات بدیهه، ۱۳۷۴
• حسن بیگ روملو، �احسن التواریخ� ( ۲ جلد ) ، به تصحیح�عبدالحسین نوایی، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، ۱۳۴۹. ( مصحح در پایان جلد اول شرح مفصل و سودمندی از فهرست لغات�ترکی�و�مغولی�رایج در متون فارسی از سده هفتم به بعد را نوشته است )
• فرهنگ فارسی، محمد معین، انتشارات امیر کبیر، تهران، ۱۳۷۵
• غلط ننویسیم، ابوالحسن نجفی، مرکز نشر دانشگاهی، تهران، ۱۳۸۶
• فرهنگ کوچک زبان پهلوی، دیوید نیل مکنزی، ترجمه مهشید فخرایی، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، تهران، ۱۳۷۹

و گاها خود واژه کل را به چم نشان نیز بکار بردند که اصلی ترین برهان آن ایجاد خشکی در محیط یا هر چیز دیگری می بود از اینرو به چیزی که میخواستند نشان گذاری کنند کل گفتند همه این واژه ها با واژه کل کلانتر نیز راه یافت و در آنجا به معنای نشاندار بزرگ استفاده شد = کل واژه های kel , kal , kal همه از یه ریشه می باشند اما در جای های گوناگون بهره برداری گوناگونی پیدا کردند
و الان کل هم معنای نشان دار یا بزرگ را می دهد هم معنای خشک و بی اب و نرسیده