شهر کاشغَر ( به اویغوری: قه شقه ر، به چینی: 喀什، به پین یین: Kāshí ) مرکز شهرستان کاشغر از توابع ناحیه خودمختار سین کیانگ در شمالغرب جمهوری خلق چین است. کاشغر از شهرهای کهن چین به شمار می رود و به مروارید جاده ابریشم نیز ملقب گشته است. بر پایه آمار سال ۱۳۸۲، جمعیت این شهر برابر با ۳۵۱٬۸۷۴ تن بوده است. نژاد اغلب مردم این شهر، ایغور می باشد که جزو اقوام ترک تبار محسوب می شوند و به زبان اویغوری و پامیری سخن می کنند. این شهر در 19 دسامبر 2023 با شاخص 999 آلوده ترین شهر دنیا شناخته شد.
... [مشاهده متن کامل]
در نوشته های چینی سده ۲ پ. م واژه سک که بعدها به سو وسئی تبدیل شد به کار رفته است. به نوشته این منابع، سکاها در شمال باختری کاشغر می زیستند. گویا قبایل سکایی در میان سال های ۱۰۰ تا ۱۲۰م به حدود ترکستان چین و آسیای میانه سرازیر شدند و شاخه ای از آن ها به کاشغر و ختن راه سپردند.
شاپور ساسانی در کتیبه کعبه زرتشت، در آنجا که گستره مرزهای امپراتوری خود را ترسیم می کند، از کاشغر نیز در کنار سغد، چاچ و ابرشهر که مرکز آن نسا بوده است، در شمار شهرهای قلمرو خود نام می برد. گویا شاپور کسی از دودمان ساسانی را به فرمانروایی کاشغر نگماشته بود و شاه کوشانی به استقلال در آن سامان فرمان می راند و تنها خراج گزار شاه ایران بود. کاشغر نخستین بار در دورهٔ فرمانروایی سلسلهٔ هان به حکومت چین پیوست.
شهرستان ینگی شهر در سال ۱۹۱۳ میلادی تاسیس شد. شهر کاشغر در تابعیت این شهرستان قرار گرفت.
ولایت مدرن کاشغر، در سال ۱۹۱۳ میلادی، دومین سال حاکمیت جمهوری چین تشکیل شد. ولایت کاشغر در آن زمان شامل اراضی امروزی این ولایت، علاوه بر ولایت ختن و ولایت خودمختار قزل سو قرقیز ( بجز شهرستان آقچی ) بود. ولایت کاشغر شامل ۱۲ شهرستان بود، منجمله شهرستان ینگی شهر. شهر کاشغر مرکز این ولایت شد.
در سالهای ۱۹۳۳ و ۱۹۳۴ میلادی، در منطقهٔ کاشغر که در آن زمان شامل ولایت خودمختار قزل سو نیز می شد، در طی شورشی علیه حکومت استانی وفادار به جمهوری چین، کشور جدیدی به طول دو سال با نام جمهوری اسلامی ترکستان شرقی اعلام شده بود. در طول این شورش، شهر کاشغر شاهد جنگ و درگیری و کشتار بین قوای ترک اویغور و قرقیز در یک سو، و قوای مسلمانان چینی تبار هوئی از سوی دیگر بود.
در سال ۱۹۵۲ میلادی، شهر کاشغر از شهرستان ینگی شهر جدا شده و به «شهر در سطح شهرستان» ارتقاء یافت.
... [مشاهده متن کامل]
در نوشته های چینی سده ۲ پ. م واژه سک که بعدها به سو وسئی تبدیل شد به کار رفته است. به نوشته این منابع، سکاها در شمال باختری کاشغر می زیستند. گویا قبایل سکایی در میان سال های ۱۰۰ تا ۱۲۰م به حدود ترکستان چین و آسیای میانه سرازیر شدند و شاخه ای از آن ها به کاشغر و ختن راه سپردند.
شاپور ساسانی در کتیبه کعبه زرتشت، در آنجا که گستره مرزهای امپراتوری خود را ترسیم می کند، از کاشغر نیز در کنار سغد، چاچ و ابرشهر که مرکز آن نسا بوده است، در شمار شهرهای قلمرو خود نام می برد. گویا شاپور کسی از دودمان ساسانی را به فرمانروایی کاشغر نگماشته بود و شاه کوشانی به استقلال در آن سامان فرمان می راند و تنها خراج گزار شاه ایران بود. کاشغر نخستین بار در دورهٔ فرمانروایی سلسلهٔ هان به حکومت چین پیوست.
شهرستان ینگی شهر در سال ۱۹۱۳ میلادی تاسیس شد. شهر کاشغر در تابعیت این شهرستان قرار گرفت.
ولایت مدرن کاشغر، در سال ۱۹۱۳ میلادی، دومین سال حاکمیت جمهوری چین تشکیل شد. ولایت کاشغر در آن زمان شامل اراضی امروزی این ولایت، علاوه بر ولایت ختن و ولایت خودمختار قزل سو قرقیز ( بجز شهرستان آقچی ) بود. ولایت کاشغر شامل ۱۲ شهرستان بود، منجمله شهرستان ینگی شهر. شهر کاشغر مرکز این ولایت شد.
در سالهای ۱۹۳۳ و ۱۹۳۴ میلادی، در منطقهٔ کاشغر که در آن زمان شامل ولایت خودمختار قزل سو نیز می شد، در طی شورشی علیه حکومت استانی وفادار به جمهوری چین، کشور جدیدی به طول دو سال با نام جمهوری اسلامی ترکستان شرقی اعلام شده بود. در طول این شورش، شهر کاشغر شاهد جنگ و درگیری و کشتار بین قوای ترک اویغور و قرقیز در یک سو، و قوای مسلمانان چینی تبار هوئی از سوی دیگر بود.
در سال ۱۹۵۲ میلادی، شهر کاشغر از شهرستان ینگی شهر جدا شده و به «شهر در سطح شهرستان» ارتقاء یافت.
