چوب الف

( چوب الف ) در شعر ( یار دبستانی ) نیز به کار رفته است: �یار دبستانی من، با من و همراه منی / چوب الف بر سر ما، بغض من و آه منی�. طبق این شعر احتمالاً از چوب الف برای تنبیه هم استفاده می شده.
�از روی پاتختی یک چوب الف چرمی برداشت، لای کتاب گذاشت� ( ناصر ایرانی، زنده باد مرگ ) .
ایرج افشار احتمال می دهد که این واژه مربوط به فارسی تهرانی باشد: �اما آنچه من می دانم در تهران به نشانی که لای کتاب یا دفتر می نهادند چوغ ( = چوب ) الف می گفتند�
در فارسی کهن ترکیب �چوب حرفی� در همین معنا به کار می رفته است. در فرهنگ چراغ هدایت چنین آمده: �چوب حرفی: چوبی باریک که به دست طفلان دهند تا آن را بر سطور گذاشته، خوانند برای محافظت خط کتاب. [محسن] تأثیر گوید، بیت: ادیب عشق تو در غورگی که پیرم کرد / عصای پیریِ من بود چوب حرفیِ من.
چوب الف/چوق الف: bookmark .