پژمان

پژمرده. افسرده. غمناک. غمنده. غمگین نوشته اند. 2ـ پهلوی: paž ( پَژ ) با واژه ی مان ( خرد، اندیشه، عقل ) . که واژه ی پژاویشن pažāvishn ( پختگی ) از آن ساخته شده است. اکنون این پرسش پیش می آید که چگونه می شود پدری یا مادری نام نوزاد پسرش را واژه ای بگذارد که به معنی پژمرده، اندوه، غم، غصه باشد؟ در این صورت می توان گفت با سه گزینه رو به رو هستیم: یکی این که خانواده معنی واژه را نداند و از زیبایی گویشی آن خوشش بیاید، دوم این که معنی را بداند ولی زیبایی واژه را بر معنی ترجیح دهد و سوم این که ما یک واژه داریم با دو ریشه و معنی گوناگون؛ پَژمان از پژ و مان؛ و دیگری پژمان از پژم با پسوند ان؛ و نیاکان ما برای این که میان این دو ساختار تفاوت بگذارند، یکی را پِژمان pežmān ( پخته خرد، دارای عقل کامل ) و دیگری را پَژمان pažmān ( اندوه، پژمردگی، غصه ) خوانده اند؛ ولی چون فرهنگ نویسان درست ریشه یابی نکرده اند و از خود نیز نپرسیده اند که اگر پژمان به معنی اندوه و پژمردگی است پس چرا مردم آن را برای نام پسران خود برگزیده اند، این اشتباه ساختاری پیش آمده است که امیدواریم آیندگان اصلاح نمایند و یک پَژمان به معنی اندوه از ریشه ی پهلوی پَژم با پسوند ان بنویسند و یک پِژمان از ریشه ی پَژ و واژه ی مان به معنی پخته خرد، دارای عقل کامل.