پردیس

واژه ایست برگرفته از زبان مادی ( پارا+دَئِزا ) بمعنی باغ و بستان و در واقع جاییست که اطرافش دیوار باشد ( پارا به معنی فرا و دَئِزا به معنی دیوار است ) . پالیز فارسی و فردوسی از همین واژه می باشد. کزنفون گوید: «در هر جا، که شاه ( هخامنشی ) اقامت کند وبه هرجا که رود، همیشه مراقب است، در همه جا باغهایی باشد پر از چیزهای زیبا، که زمین می دهد. این باغ ها را پردیس می نامند. اگر هوا مانع نباشد، شاه بیش تر اوقات خود را در اینگونه باغها بسر می برد. » اردشیر دوم در کتیبه ای در شوش این جمله را نگاشته است: «اردشیرشاه گوید: به بزرگی اهورمزدا این کاخ پردیس زندگانی را من ساختم. اهورمزدا و میترا مرا از هر بدی بپایند و آنچه را که کرده ام نگاهدارند».
واژهٔ یونانی Paradeisos از واژهٔ مادی Paridaiza وام گرفته شده است. فارسی باستان آن Paridaida، اوستایی Paridaeza و ایلامی Partetas. این واژه در زبان اکدی به شکل Pardesu و در زبان عبری به شکل Pardes تغییر یافته است.
همچنین در افسانه های قدیمی نقل شده زیباروی ترین دختر ایران زمین به این نام خوانده می شده و عشق وی با یکی از پادشاهان سلسلهٔ اشکانیان زبانزد خاص و عام بوده است.
• پردیس در وب گاه آفتاب

می گذرند که امروزه ما آن را به " راه شیری " می شناسیم. پایان این راه، پردیس ، سرزمین موعود بهشتیان است.