پاییدن

. همانگونه که یاد کردم، فعل پاییدن در پارسی میانه معنای 'دوام اوردن، بازماندن، و پایدار بودن' نمی داده، بلکه بمعنای 'دفاع کردن، محافظت کردن، ملاحظه کردن، و صبر کردن و ایستادن' بکار می رفته؛ اما از ان رو که این فعل همه ی معانی فعل پَتاییدن را دربرگرفه ما امروزه ان را هم بمعنای 'دوام اوردن، پایدار بودن، بازماندن' و هم بمعنای 'دفاع کردن، محافظت کردن، ملاحظه کردن، و صبر کردن و ایستادن' بکار می بریم
. بنده این را یک درهم امیختگی به شمار می اورم زیرا که از ریزه کاری زبان پارسی می کاهد و دو دسته ی معانی جداگانه را به هم می پیوندد و به یک فعل می سپارد. شوربختانه این پدیده در فرگشت پارسی میانه به پارسی نو چندین بار رخ داده است. برای نمونه در پارسی میانه فعل پَزامیدن بمعنای رسیده شدن و پخته شدن بکار می رفته، ولی بسبب شباهت ان با بن کنونی پختن، یعنی پَز، ما امروزه از فعل پخته شدن برای رساندن همان معنی بهره برداری می کنیم. به گمان من، بهتر است ما فعل پَتاییدن را احیا کنیم و انرا بمعنای 'دوام اوردن، بازماندن، برجا ماندن، پایدار بودن' بکار ببریم.
منبع : A Concise Pahlavi Dictionary by D. N Mackenzie

و پیتو pitu یا غذادادن است و در سانسکریت پاتی pati و pā و پراکارا procara یا چراگاه است و در انگلیسی پاسچر pasture یا چراگاه و پنتری pantry یا جائی که غذا و نان نگهاری میشود. روی هم رفته باسداری از منابع غذائی و چراکاه ها از اصول مهم گشورداری بوده است.