پارسا

از دیگر سوی، ” پارسا” در معنی پارسی نیز گاه بکار برده شده است. نمونه را، در نبرد بزرگ کیخسرو با افراسیاب، پشنگ پور افراسیاب از او دستوری می خواهد که با ایرانیان بجنگد و یک تن از آنان را زنده نگذارد:
چو دستورباشد مرا، پادشا!
از ایشان، نمانم یکی پارسا
در این بیت پارسا برابر با پارسی و در معنی ایرانی به کار رفته است. >>
وی در ادامه می نویسد:<< بر این پایه می توان بر آن بود که ”پارسا” ریختی است از ”پارسی” که در پارسی باستان، پارسه pārsa بوده است و در معنی پرهیز گار و کسی که از گناه می اندیشد و پروا دارد، بکار رفته است. شاید این کاربرد و معنی در واژه از آنجاست که شهریار ان ساسانی از پارس بوده اند و فرزندان ساسان، موبد پرستشگاه ناهید در استخر. می تواند بود که آواز ه ی بلند این پیشوای دینی که شهریاران ساسانی خویشتن را بدو باز می خوانده اند، زمینه و انگیزه ای شده است که واژه ی” پارسا” در معنی پرهیز گار و دینورز به کار برود؛ با این همه، بدان سان که از این پیش نوشته آمد، این واژه در پهلوی کاربرد نداشته است. ریخت پهلوی آن پارساگ pārsāg می توانسته است بود. >>
خُنُک آنکه از مادر پارسا
بزاید؛ شود بر جهان پادشا
نامه ی باستان ، ج ۳ ، داستان سیاوش ، دکتر کزازی ۱۳۸۴، ص ۲۸۱.