وقار

بلکه از کثرتِ علم اوست. لِتُؤْمِنُوا بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ وَ تُعَزِّرُوهُ وَ تُوَقِّرُوهُ وَ تُسَبِّحُوهُ بُکْرَةً وَ أَصِیلًا: تُوَقِّرُوهُ از واژه توقیر است؛ یعنی خدا را در بین مردم به وَقار و سنگینی یاد کند.

بازیگه شمس و قمر و ببر و هزبر است
منزلگه جود و کرم و حلم و وقار است.
منوچهری.
آن رسول مجتبی وقت نثار
خواستی از ما حضور و صد وقار.
مولوی.
تو را خامشی ای خداوند هوش
وقار است و نااهل را پرده پوش.
سعدی.
تو بر سر قدر خویشتن باش و وقار
بازی و ظرافت به ندیمان بگذار.
سعدی.
|| بزرگواری. ( ترجمان علامه جرجانی ترتیب عادل بن علی ) . || حلم و تمکین و گرانباری. ( غیاث اللغات ) ( آنندراج ) . || ( ص ) رجل وقار؛ مرد آهسته و بردبار. ( از اقرب الموارد ) ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) .
منبع. لغت نامه دهخدا