وعده

کلمه وعده در اصل و ریشه یعنی به زبان فارسی ماقبل اوستای نوشتاری اشاره راز آمیزی بوده به عدد ۱۰. و آنهم نه ده فرمان موسا ( موسی ) و نه تعداد اعداد یک رقمی از صفر تا نُه ( ۰ تا ۹ ) و نه تعداد انگشت های دست و پای افراد انسانی بلکه ابعاد دهگانه انسانی یا من های دهگانه مشتمل بر پنج من مردانه و پنج من زنانه بر رویهم؛ یکی واقعی، تجربی، پدیدار شده یا فنومنی و نُه تا غیر واقعی، غیر تجربی، پدیدار نشده یا نوومنی. در همین زمینه شاید مفید و ثمر بخش باشد بدانیم که واژه های کاتِگوری و فنومن و نوومن که از مفاهیم بنیادی فلسفه غرب می باشند از یونان باستان تاکنون، در اصل و ریشه به زبان فارسی بوده و نه یونانی.
وع ده : حال در زمینه واژه شناسی باید پژوهش نمود که پیشوند وع در اصل و ریشه چگونه نوشته و تلفظ میشده. در همین زمینه لازم به اشاره میدانم که واژه رمزی قرآنی یعنی مائده در اصل و ریشه به معنای طعام و خوان و سفره آسمانی نبوده بلکه بصورت 《ما آ ده 》بوده به این معنا که هر کدام از ما افراد انسانی در آفرینش سرمدی، مبدئی و معادی، ازلی و ابدی همین دنیا و آسمان و زمین و هرآنچه که بین آنهاست در نهایت کمال ایده آل خوبی و زیبایی، اعتدال و نظم و هماهنگی با کمیت و کیفیت بهشت برین به شکل خانواده ده عضوی مشتمل بر پنج مرد و پنج زن خودی در نهایت کمال ایده آل خوبی و زیبایی، توانائی و دانائی و هنرمندی آفریده شده و هرکدام از عشق و زندگی جاودانه برخوردار گردیده ایم. واژه فارسی ماده هم در اصل و ریشه به معنای خمیر مایه ساختاری واقعیت نبوده بلکه به شکل 《ما ۱۰ 》 بهمان معنا و کلمه ایده هم یونانی نبوده بلکه فارسی به شکل ای ده مخفف این ده بوده و ضمیر دوم شخص مفرد این، اشاره به هر فرد انسانی داشته و دارد.