وحدت وجود

نتیجه کلی :
خداوند متعال ( البته خدای حقیقی و واقعی و مطلق و بیکران از دیدگاه علمی و نه خدای آئینی و دینی که فقط یک لفظ یا واژه و یا کلمه بر زبان و در ادبیات و یک مقوله یا مفهوم و ایده انتزاعی در فهم و عقل انسان از باستان تاکنون بیش نبوده و نمی باشد ) در طول تاریخ پیدایش انسان روی کره زمین تاکنون هیچ انسان هایی را در بین اقوام یهود و عرب و عجم و هیچ قوم دیگری تحت عناوین سوشیان و منجی و ناجی و نبی و پسر و رسول و ولی و والی و هر گونه عنوان دیگری برای تربیت و هدایت معنوی بشر انتخاب و اعزام و ارسال ننموده و در گوش سر هیچ انسانی یک جمله یا جملاتی را تحت عنوان آیه و آیات نجوا و زمزمه نکرده است چه بطور مستقیم و بدون واسطه و چه غیر مستقیم یا باواسطه و شریعت راستین و حقیقی و واقعی خداوند متعال هرگز آئین و دین و مذهب و ایدئولوژی و فرقه و حلقه نبوده و نمی باشد بلکه علم و در راس آن علوم طبیعی و تجربی و ریاضی هم محض و هم کاربردی بهمراه فن آوری های مفید صنعتی و خلاقیت های مدرن هنری. آئین یکتا پرستی دینداران و خدا پرستان هم هیچ تهفه بدرد بخوری به حال انسان نبوده و نمی باشد و چیز دیگری نیست غیر از فرزند راستین و وارث بر حق و ادامه دهنده راه و کمال نهائی جمیع آئین های بت پرستی.
نتیجه کلی تر :
هیچ آئین و دینی که در طول تاریخ تاکنون روی کره زمین به پیدایش رسیده است، الاهی - وحیانی - آسمانی نمی باشد بلکه بشری - اوهامی - زمینی . لذا داستان یا افسانه آفرینش باید بطول کامل از نو سروده شود و این بار به زبان و روش علمی.
انسان آئینی و دینی و آتئیستی بخصوص در سطوح بالای رهبریت و پیشوائی و مرجعیت تقلید در مورد معرفت به خداوند متعال گمراه ترین نوع انسان ها بر روی کره زمین می باشند و هیچ نیروئی نمی تواند آنان را از این ظلمت های ژرف و جهل های علاج ناپذیر نجات دهد غیر از خداوند متعال که پس از ابلاغ امر آفرینش دیگر هیج گونه دخالتی در کار خود نمی کند و در تصمیمات اولیه خویش هیچگونه تجدید نظری نمی نماید و لذا خیالش مطلقا تخت و راحت است. و هرگز و هیچگاه امداد های غیبی بطور مجانی و رایگان بسوی یک فرد و خانواده و حزب و ایل و طایفه و قبیله و قوم و امت و یا ملتی نمی فرستد. اگر انسان با اختیار و اراده و خواست آزاد و خدادادی خویش زندگی دنیوی خود را به بهشت تبدیل نماید، بر اثر آن به اندازه سر یک سوزن و یا یک اتم به لذت و شادی خداوند افزوده نخواهد شد و اگر در عوض زندگی دنیوی خود را به جهنم تبدیل نماید، براثر آن به اندازه یک کوارک زیر هسته ای اتمی و یا به قدر کوتاه ترین طول موج نور نامرئی از لذت و شادی خداوند کاسته نخواهد گردید. زیرا لذت و شادی خداوند متعال در قالب کلی مطلق و بیکران است و مشمول حال نوسانات افزایش و کاهش نمی باشد بلکه فقط در قالب های جزئی موجودات زنده نباتی و حیوانی و بخصوص افراد انسانی.
ای انسان دینی دست بر دار، زمین بگذار، عبور کن و بگذر از این سد و مانع عظیم باز دارنده یعنی آئین یکتا پرستی/ زیرا هیچ چیز دیگری نبوده و نمی باشد غیر از فرزند راستین و وارث بر حق و ادامه دهنده راه و کمال نهائی جمیع آئین های بت پرستی/ گر نمی توانی ترک کنی این عادت یا اعتیاد کهنه و دیرنه را به تنهایی/ به آن تن در ده شبانه روز تا می توانی در چاردیواری کوخ گلی خویش که داری و ازان برخورداری/ اما نکن به مرام و سنت و رسم و روش قدیمی ضحاک مار بر دوش/ آنرا همه جانبه بر دیگران و همگان تحمیل بطور اجباری/ در پایان یک پند کودکانه به شیوخ خوب وان اینکه دست بردارند از این همه مردم آزاری/ تاکه انشاء الله شاید باشد الله از دست و زبان دنیوی شان در آخرت و قیامت خشنود و راضی/ تاکه رب العالمین یا خالق سماوات سبع و الارض نکند حرام بلکه شیر مادر را در زبان و کام و طبعشان حلال/ مپندار و نی انگار و نگیر آن طنین را به شوخی و بازی/ یعنی پژواک صدای نازنین شعار زن و زندگی و آزادی / در گوش سر و دل نگران حاجیان پس کوچه ای و خیابانی و خورده بازاری / سیاست حجاب و جدایی زن و مرد زهمدیگر از دوران کودکی تا پیری و کهولت و فرسودگی و مرگ و مردن/ ندارند ریشه در حکمت و امر و کلام و کار و هنر خداوند/ الا یعنی مگر یا بلکه در وسوسه های ابلیس یا شیطان و یا اهریمن/ جان معنا عشق ست و زندگی و کار و بازی و لذت و شادی و آزادی / نیست دیگر هنگامه ستم بر زن و مرد و ادامه بردگی و طاعت و بندگی به ولی و والی فقیه / گیانا بهر دریافت و فهم و درک این معنا بی درنگ آماده شو خروشان/ بسان کاوه آهنگر درفش کاویانی بر دوش شو خطر کن جان معنا را بجوی ز کام گربه کان و روبه هان و شی رکان/. حافظا به ملازمان سلطان مطلق کی رساند این سفارش را خدایا/ تاکه بابت روئیت جمال و جلال بی مثال ش نراند زدرگاه آن کبوتران آزادیو وین طوطیان شکر خا را /

که در عالم هستی حتی یک چیزکی نیز نیست که قانونی دایم ثابت، داشته باشد. این ازآن روست که مطلق تنها اوی است و الباقی توهمات ذهنیت اند. آدمی از برای آنکه بتواند درین بلوا بِزید دست به دامانِ زمان شد تا بگوید لاقل در یک دوره های زمانی قوانینی دایمی در عالم هستی وجود دارد. لاکن خود زمان مفهومش ثابت نیست. به اختلاف زمانهای شرعی در طول یکسال بنگرید. با یکدیگر هیچگاه برابر نیستند. اینجا عالم اسرار است. بین مخلوقات هیچ توفیری موجود نیست. هر احد و نفر ی یک وقت معین را دارد که یا آمده وَ یا می آید وَ یا همچون ما درین جهان است. وَ این تنها قانون اینک ماست. معذالک وحدت وجود را نتوان از احساس فهم کرد. این فهمی ست که روح آنرا بر ما میسر می سازد. آدمی و هر چیز و چیزکِ دیگری در نیستی مطلق اند. شرط بقا در حیّومیت اوی است. که این مهم نیز بر اساس آمالِ تک به تک مخلوقات میسر می شود. به عبارت دیگر آدمی تنها توان بینندگی را دارد. او با مجموع حواس که از برکات روح در موجودیت سه گانه بشر به مدد حضرت هو ایجاد گشته تنها بیننده است. که البته مقصود تنها بینندگی از دیدگان نخواهد بود. هر فهمی منظره خویش را دارد که این یکی اتفاقا تنها از طریق توان چشم میسر نمی باشد. لهذا جمله افعالِ هر موجودیت دنیوی، از الهامِ حسی، آمال می شود. پس ما بیننده ای آمالگریم. هر آمال را اوی تنها فعل می سازد. چون ما ارباب این تن های در امانتمان نیستیم. تن از برای چشیدن اوی به روح اهدا شد. در حقیقت برای چیستی آن سیب خاک به اراده اوی تن گشت. حال ما در مقابلِ تنها اوییم. چون جمله محدودی از نامحدودیت استیم. حتی اینک، نیز اوی است. چرا چون فهم، نیز اوی است. روح نیز اوی است. این فهم تنها از برای عارفین نمی باشد. این فهم از برای آدمی ست. ازین روست که پیربلفضل، ابوسعید را می گوید در الله غرق شو تا بی نیاز گردی. چون آدمیِ در الله، در همه چیز موجود است. و این ازآن جهت است که اوی در هر چیز و چیزکی موجود است. و این وحدت ازآن جهت گنگ است که موجودیت اوی فرای فهم ماست. مرگ یعنی پایان. لاکن تن پس از مرگ در زیستنی معکوس قرار می گیرد. گویی در مرگ می زید. به عبارت دیگر جمله مخلوقات بدون اوی در نیستی و پوچی گرفتارند. پس وحدت وجود و شهود و حلول و . . . جمله یکی اند. همه اوی اَند و اوی جمله.