واخوردن

ای هر نفسی نهاده بر کف ساغر
عیبی نبود ، ز دوستان یاد آور
ما را می ِ لعل نیست جز در دیده
باری تو که در پیاله داری واخور
( علاء الدین غوری . نزهة المجالس ، ش 2612 )
ساقی بده آن باده که خون شد جگرم
باشد که به می ز دست غم جان ببرم
گر خلق جهان به کشتنم برخیزند
می واخورم و ز هیچ کس وانخورم
( خواجوی کرمانی . دیوان ، ص 545 )
� مشرب می شناسم امّا واخوردن نمی یارم . � ( سخنان پیر هرات ، ص 124 )
� و آبی نبود که بازخوردندی و کشتهاشان بخوشید . � ( تفسر ابوالفتوح رازی ، ج 14 ص 228 )
: � شیخ ما گفت : پیر بلفضل ِ حسن را گفتند که دعایی بکن که باران می نیاید . گفت : � آری � آن شب برفی آمد بزرگ . گفتند : � چه کردی ؟ � گفت : � ترینه وا خوردم . � ( اسرار التوحید ص 259 )