هویت

تعریف هویت: ویژگی یا ویژگی های شخصیتی چیزها یا موجوداتی همانند هم که نام های گوناگونی دارند ولی از هم جدا هستند و باعث شناسایی آنها می شود بر این پایه که هر کس تنها یک شخصیت دارد و نمی تواند شخصیتی متضاد خودش نیز داشته باشد. ( https://www. cnrtl. fr/definition/identite )
همتای پارسی این واژه ی عربی، این است:
پیناس pinās ( کردی ) .

بهر حال واژه هویّت در اصل و ریشه به معنای یکی بودن موجودات کثیر و گوناگون زنده و غیر زنده از یک طرف و هو از طرف دیگر و یا به بیانی دیگر یکی بودن آفریدگار کائنات و خود کائنات؛ یکی بودن خالق و مخلوقات. عبارت زیبای فارسی به شکل 《هستی من ز هستی اوست 》 و واژه قرآنی 《 انا لله 》 هردو اشاره به یکی بودن خالق و مخلوقات داشته و دارند. اما خدای حقیقی و واقعی که اول، وسط، آخر، ظاهر و باطن همه چیز و همه کس است و لذا هیچ موجود دیگری چه شهودی و چه غیبی غیر از او نه وجود دارد و نه میتواند وجود داشته باشد، در عین واحد دارای دو حالت میباشد؛ یکی کلی و بیکران و بدون قید و شرط و دیگری جزئیاتی و محدود و مشروط و مُقیَد. خدا در حالت کلی و بیکران جاودانه در نهایت کمال مطلق قرار دارد یعنی خود آگاه و آگاه مطلق به همه چیز و همه کس است و اما در حالت های جزئیاتی و محدود وابسته به شرایط آب و هوایی، جغرافیایی، سرزمینی، تمدنی و فرهنگی، ایلیاتی و طایفه ای و قبیله ای و قومی و اقتصادی و تاریخی و سیاسی و اجتماعی و اعم و ذالک. خدا در حالت کلی و بیکرانی در اعصار گذشته و حال و آینده هرگز در گوش سر و دل هیچ انسانی هیچگونه حرفی نزده، نمی زند و نخواهد زد. با این وجود محتوای هر کتابی کلام جزئی خدا می باشد به کمک حواس و غرایز و فهم و عقل و زبان و خط ناقص و محدود افراد انسانی در اعصار و شرائط مختلف تاریخی و نه کلام و زبان و خط وی در حالت کلی و بیکرانی. لذا محتوای کتب علمی به حقیقت و واقعیت بسیار نزدیک ترند تا محتوای کتب وحیانی و حدیثی و روائی دینی، فلسفی و عرفانی، اسطوره ای، افسانه ای و حماسی. سلسله ی انسانی به صورت یک مخروط عمودی نمی باشد، طوریکه سر آن در آسمان و آدم در راس آن و حوا یک قدم پائین تر از وی و قاعده ی آن روی کره زمین بطور تورمی و سر سام آور در حال وسعت و افزایش باشد، بلکه همه ی افراد انسانی در آفرینش اولیه همین دنیا در نهایت کمال ایده آل خوبی و زیبایی، اعتدال و نظم و هماهنگی با کمیت و کیفیت بهشت برین بطور مطلق همزمان و همسن و در یک سن معتدل ملکوتی و هرکدام بصورت زوجی و هرکدام از نیمزوج ها در نهایت کمال ایده آل خوبی و زیبایی، توانائی و دانائی و هنرمندی آفریده شده و از عشق و زندگی جاودانه برخوردار گردیده اند. نتیجه ی کلی اینکه هر فرد انسانی ( منجمله هر موجود دیگری ) دارای دو هویّت مستقل از هم میباشد ؛ یکی دنیوی و دیگری آسمانی. هویّت های دنیوی در مدارات، مراتب یا درجات فراوان تکاملی بین دو حد دنیوی؛ یکی نهایت نقصان و امکان اخس و دیگری نهایت کمال و امکان اشرف دنیوی در طول سلسله دایره وار دهّر ها بین دو بهشت برین متوالی یعنی بین مبدء و معاد حقیقی و واقعی ( منظور از دیدگاه علمی و نه دینی ) به ظهور و پیدایش میرسند و مشمول حال تکامل و گذر زمان می باشند، اما هویّت های آسمانی همیشه در نهایت کمال ایده آل خوبی و زیبایی اند و یاد آنها در خاطره مطلق و بیکران خدای حقیقی و واقعی یک بار پس از اولین آفرینش طوری ثبت و ضبط گردیده اند که هرگز هیجگونه خلل و لرزشی در آنها ایجاد نخواهد شد. هر فرد انسانی ( منجمله هر نبات و حیوانی ) دارای نفس مجرد یا منِ منحصر به فرد، خاص و ویژه ی خویش می باشد که از اصل نامیرائی و جاودانگی برخوردار است که ماهیت نامیده میشود. بعضی از حکیمان دینی خودمان، اشتباها ماهیت را به معنای صفات، خصوصیات، ویژه گی ها دانسته و به اصالت وجود روی آورده اند. در صورتیکه هستی یا وجود و ماهیت هردو به یک سهم مساوی از اصالت برخوردارند. ماهیت یا اِسِنس ( essence, Esenz ) و یا هسته هستی یا وجود بیکران هیچ چیز دیگری نمی باشد غیر از خود یا منِ واحد و بیکران خدای حقیقی و واقعی. یک نکته ی مهم در این زمینه اینست که منِ خدا تصمیم گیرنده نیست بلکه قوای ادارکی فهم و عقل بیکران وی و من وی فقط نقش شاهد بی طرف را عهده دار میباشد. در مورد من های منحصر به فرد افراد انسانی به همین ترتیب. لذا پدیده هائی از قبیل خود پرستی، خود شیفتگی، اگوئیزم، عقده های خود برتر بینی یا خود بزرگ بینی و حقارت یا خود کوچک بینی کار من نیستند بلکه محصول عملکرد قوای ادراکی فاهمه و عقل یا خرد عملی میباشند بر روی دریافت های حواس پنجگانه و محتوای خاطرات و اثرات امیال غریزی و آرزوها.
انتظار دریافت امداد های غیبی بطور مجانی یا رایگان، آرزوی استجاب یا بر آورده شدن دعا ها و وقوع معجزه هم انتظار و آرزو و هوا و هوس نفسانی نمی باشند بلکه فهمانی و عقلانی.
واژه هویّت را میتوان به شکل هوی یَت هم تلفظ و بیان کرد و در این صورت حالت امری بخود میگرد و در طی خطاب به خود و شنونده یا خواننده به معنای خدای یَت یا خدائی ات.

و تفاوت هویت با ماهیت در تفاوت حروف و کلمات مثل تفاوت خورشید و ماه می باشد. مثل خورشید که یک جوشش نور و گرمای درونی دارد و ماه که از خود نوری ندارد ولی منعکس کننده نور خورشید در آسمان شب می باشد. در واقع ماه کلام خورشید است در آسمان شب. یک چنین تشبیهی در کلمات اینطور می شود مطرح کرد که حروف مثل خورشید و کلمات مانند ماه که منعکس کننده نور حروف هستند. در واقع با یک چنین تشبیهی اینطور می شود برداشت نمود که خداوند متعال با کلماتش دارد به ما انسانها که مانند دانه ای نهفته در خاک هستیم می گوید که اینجا یعنی دنیا ظلمتکده است باید قد کشید به عالمی متعالی تر عالمی که خورشید دارد نور دارد. در واقع ماهیت کلمات از هویت حروف کلمات است که باعث ایجاد نوردهی در کلمات می شود. به طور خلاصه هویت یک مقوله جوشش از درون و ماهیت یک مقوله انعکاسی و بازتابی می باشد.
اصطلاح هُوییّه هم که ابزار لحیم کاری در صنعت برق می باشد به صورت کاربردی مُؤید این مفهوم می باشد.
البته ترجمه هویت برای کلمه ی identity از اون جهت است که کلمه ی identity یک مقوله درونی تحت عنوان ایده پردازی و ایدئولوژی می باشد.