هدف

ارزش فرزانش.
راستی فرزانش.
درستی فرزانش.
هستی فرزانش.
چیستی فرزانش.
استی فرزانش.
مستی فرزانش.
مستی فرزانش از هستی خدا هست.

از اینرو ماچ = بوس همان رسیدن بوده یا هماورد شدن و رسیدن و هدف به چیزی . . .
فراموس نکنیم واژه ماسه = ماس نیز به معنای چسبیدن است و در ماست = دلمه بسته شده / ماسه = چیزی که میچسبد / مَس / مسیح = لمس کردن / ماساژ و . . . . کسی که مالش میدهد و . . . . وجود دارد که همگی نشان از رسیدن و لمس شدن و روبروی هم قرار گرفتن میباشند . پس
ماچ که بوسه نامیده شده یعنی رسیدن و چسبیدن و رسیدن و هدف و . . .
آماج = مورد هدف = در باره با چیزی . . .
ماش = ماشه = انچه که انگشتان خود رابه آن میرسانیم / میچسبانیم ( برای چکیدن ماشه )
مچ لاتین ( match ) = برابری و هماورد شدن = رسیدن دو حرف / تیم به یکدیگر

مردم از چهار روش بنیادین واژگان را یاد می گیرند که به خوبی به آنها نِشانِش کردید:
1 - آموزش و پرورش
2 - نهادِ {صدا و سیما}
3 - نِبیگ ها
4 - گفته های مردمان دیگر ( فرهنگ مردم )
آموزش و پرورش که هیچ! همانند {کوالا} خواب هستند! هر بار به آنها گوشزد میشود، کار خودشان را میکنند. بی چَم ( =دلیل ) نیز نیست، نویسنده های این نبیگ ها آن اندازه بی دانش و تازی زَده هستند که اگر از واژگان تازی به کار نبردند، تازی خونشان پایین می رود!
چندین بار به آنها گفته ام که از واژگان تازی کمتر یا هیچ بکار نبرید، ولی پاسخی دریافت نکردم.
نهادِ {صدا و سیما} که بر پایه تازی زدگی بنا شده است. افزون بر اینکه بیشتر واژگانشان تازی است، از واژگان نادرستی همچون {آزمایشات/فرمایشات. . . } بسیار بسیار به کار می برند.
{صدا و سیما} بارها برای برنامه های بیخودی که می گذارد، گناهکار است، و هزار بار به آنها گفته شد که این چه برنامه هایی است که می گذارید؟ گوششان را خاموش کرده اند!
این نهادی که در این باره گوشش بدهکار نیست، دیگر درباره {بکار بردن از واژگان پارسی} که هیچ!
نِبیگ ها ( در اینجا نبیگ های آموزش و پرورش نیست ) ، به ویژه نبیگ های دانشوارانه همچون {مزداهیک/ریاضی}، بسیار از واژگان تازی بکار می برند. چرایی آن، نبودِ دلواپسی برای بکار بردنِ واژگانِ پارسی از سوی نویسندگان، و همان فِتاد ( =مورد ) های نخست و دوم است که در این باره کوتاهی کرده اند. اگر آموزش و پرورش در این دانش ها واژگان پارسی را یاد می داد، نویسندگان هم از واژگان پارسی بکار میبردند.
ولی، با ارزش تر از همه، فرهنگ مردم در باره بکار بردن از واژگان پارسی است. باید فرهنگی در مردم باشد که تنها هر واژه ای که به مغزشان رسید را نگویند، و بکوشند تا از واژه پارسی بکار ببرند. این فرهنگ، شوربختانه، شوربختانه، امروزه در میان جوانان بسیار بد شده است و از واژگان انگلیسی و فرانسوی بسیار بکار می برند.
در باره 4، هم ما کاری بر دوش داریم هم نهاد ها. ما باید خودمان پارسی بگوییم، تا دیگران از ما یاد بگیرند و آرام آرام این فرهنگ گسترش یابد. نهاد ها نیز، باید چنین فرهنگی را با روش های گوناگون گسترش دهند.
چیز دیگر که درباره فرهنگ مردم است، دانش آنها است، که اگر بیشتر باشد، بیشتر یاری می رساند که این فرهنگ گسترش یابد.
امروزه، گونه ای شده است که بیشتر با دانش ها ( در اینجا نخبه ) از کشور بیرون میروند، و شمار کمی از آنها در کشور می مانند و همین کار را سخت می کند.
پس، گره بنیادین ما، نهاد ها هستند، و برای همین است، که باید مردم خودشان، یِک خیزش در این باره انجام دهند، تا آنها بدانند که اینجا نیستند برای بخور بخور! و باید کار نیز انجام دهند.
با نگاه های شما همسو هستم، و باید برای آینده ای بهتر، و سره سازی پارسی، که به هیچ واژه بیگانه نیاز ندارد، کوشید.
با سپاس از شما، و بِدرود!

خود من در نوشته هایم بسیار از این پیشنهادها بهره می برم، جدای از این، در گپ وگفتهای روزانه نیز برابرواژه های پارسی و نوواژه ها را هم تا بتوانم به کار می برم و به دیگران یادآور می شوم بااینکه شاید درآغاز با ریشخند همراه باشد لیک مرا سرسختتر از این چیزها خواهند یافت.
ولی با این سخنتان که به کارگیری واژه های پارسی باید در آموزش وپرورش انجام گیرد همسو ام و همچنین در نبیگهای دانشگاهی، نیز به ویژه این کار باید در صداوسیما پیگیرانه در دستور کار باشد وگرنه فرجام دلخواه به کندی به دست خواهد آمد.
چیزی که درش گمانی نیست این است که زمامداران و سرپرستان دلسوزی نداریم برای اینها فرهنگ اگر هم ارزندگی داشته باشد که ندارد در پایینترین پله است لیک باید موی دماغشان شد، نباید دست از سرشان برداشت، بنده در تماس های تلفنی و پیامکی به برنامه های رادیویی و تلوزیونی، بارها نهاد ( موضوع ) زبان و فرهنگ و زدایش واژگان بیگانه و یا درست نویسی واژگان پارسی را گوشزد کرده ام و می کنم و برآیند کمی دلخوش کننده نیز دریافت کرده ام، بهتر از هیچ است ولی هرگز خرسندکننده نیست چراکه ریش و قیچی دست کسانی ست که نه دلسوزند و نه اینکاره.
همین شیوه را برای نبیگ های آموزشی در آموزش وپرورش نیز می توان داشت.
به امید آینده ای بهتر و شکوفا برای ایران گرانمایه، بیشتر و استوارتر خواهیم کوشید.

خب، آیا این کاری که اکنون در این تارنما میکنید، ما را به این خواسته می رساند؟
پاسخ نه است، چند نفر دیدگاه شما را میبینند؟ چند نفر میخواهند که از واژه پیشنهادی شما بکار ببرند؟ چند نفر به راستی رویشان میشود و این کار را میکنند؟ چند نفر، با ایکه دیگران نمی دانند که او چه میگوید، باز هم تا پایان زندگی اش آن را میگوید؟
این کار، بیهوده است. خودتان را گول نزنید. برای رسیدن به این خواسته، یا باید یِک خیزش بسیار پر نیرو راه بیفتد، که با گِرفتاری هایِ دیگر که بسیار بزرگ تر هستند، اکنون شدنی نیست، یا نَهاد هایی که باید این کار را کنند به ویژه آموزش و پرورش، این کار را بکنند، که گوششان همانند همیشه بِدِهکار نیست!
پَس چه؟ هیچ! این کار را شما جز برای سرگرمی میکنید؟ چه کسی برای نمونه برای {عِبارت}، از پیشنهاد بنده {فَرباره} بکار میبرد؟ هیچ کس! تنها چند کاربر من را پَسَند ( =لایک ) میکنند و در زندگی شان، همین {عِبارت} را می گویند.
هَدَف و خواسته کاربرد است، پس باید کاری کاربردی بکنیم، که نمی کنیم.
از همه پارسی دوستان، میخواهم دنبال چاره اندیشی بهتری باشند. من هم باز به پویِش ( =فعالیت ) در این تارنما را دنبال می کنم، ولی تنها برای سرگرمی!
اگر هر کدام از شما، اندیشه بهتری دارد برای این هَدَف و خواسته ما، میتواند در پاسخ به همین دیدگاه، نگاه خودش را بگوید.
1000 تا دیدگاه نِوِشتم، سر انجام به این رسیدم که همه اش پوچ بود!
بِدرود!

همتای پارسی این واژه ی عربی، اینهاست:
رژیاک rožyāk ( سغدی )
آرمان، آماج، انگیزه، تلوک taluk، تموک tamuk، خنگال xangāl، وایا ( دری )
منتا mantā ( اوستایی: manta )
نتره notre، ( سنگسری: notera ) .