ه

من به نادرستی ریشه این پسوند را در زیر واژه "دشمن" ، "مانستن" و "مانند" گِرِفتم که نادرست است و از شما پوزش میخواهم.
پَس "مان" پسوندی است که در گذشته "مون" بوده است.
این پسوند یک "پسوند نسبت" است و برابر پسوند "ه" است. برای نمونه "خانمان" همان "خانه" است یا "سازمان" همان "سازه" است ( که امروزه کاربرد های دیگری پیدا کرده است )
پس هَر گاه نتوانستید از پسوند "ه" بهره بگیرید، این پسوند برای واژه سازی آماده است.
بِدرود!

2 - افزودن به بن کنونی و ساختن "نام ستاک" یا همان "اسم مصدر" ( واژه ای که برابر بن واژه است ) . برای نمونه "خنده، گریه، ناله، مویه"
3 - افزودن به بن گذشته و ساخت "واژه کُنِشگیر" یا همان "مفعول". برای نمونه خورده، شسته، برده، گذشته
4 - افزودن به هر واژه ای و ساخت واژه ای "دَر پِیوند" یا همان "مرتبط" با همان واژه. برای نمونه سَده، دَهه
این پسوند بسیار در پارسی برای واژه سازی به ویژه فِتاد ( =مورد ) های 3 و 4 با ارزش است و باید از آن بیشتر بکار گرفت.
بِدرود!

برای واژه سازی با بکارگیری پسوند ه به این شیوه کار می کنیم:
بن واژه ای را بر می گزیینیم. آن را به شیوه فرمانی ( امری ) در می آوریم. سپس ب نخست آن را می زداییم و ه را به پایان آن می افزاییم.
پس برای نمونه خندیدن می شود بخند و سپس می شود خند و با افزودن ه می شود خنده.
این شیوه برای همه چیز کار نمی کند، برای نمونه دویدن می شود بدو و می شود دو که با افزودن ه می شود دوه که درست نیست.